________________
યોગીની અગમવાણી
કાન્તિ ! તારા આ બેય બાળકોને હું ઉપાડી જઈશ” આ વાક્ય એક જૈન અષનું હતું જેમનું નામ પૂજ્યપાદ સિદ્ધાન્ત મહોદધિ. કર્મ શાસ્ત્ર નિપુણમતિ આચાર્યદેવ શ્રીમદ્વિજય પ્રેમસૂરીશ્વરજી મ.સા. છે. બે બાળકોમાં એક હતો ઇન્દ્રવદન, જેની ઉંમર માત્ર ત્રણ વર્ષની હતી. બીજી હતી તેની બહેન મંજૂલા, જેની ઉંમર માત્ર બે વર્ષ હતી. યોગીઓના શબ્દો વાસ્તવિકતાનું બીજ હોય છે. મુંબઈના અંધેરીના ઉપાશ્રયમાં બોલાયેલા આ શબ્દો વિ.સં. ૨૦૦૮- વૈશાખ વદ-૬ના દિવસે ભાયખલા (મુંબઈ)માં વાસ્તવિકતા રૂપે પ્રગટ થયા. કેવલ ૧૮ વર્ષની નવયુવાન ઉંમરે મુનિશ્રી ચન્દ્રશેખરવિજયજી તરીકે ઇન્દ્રવદનનો પુનર્જન્મ થયો. આ વાસ્તવિકતાના દર્શન તે યોગીને, કદાચ પંદર વર્ષ પૂર્વે થઈ ચૂક્યા હશે !!!
પારિવારિક પાર્થ ભૂમિકા જોવા જાઓ તો દીક્ષા જીવન શક્ય ન બને તેવું જણાય.
મુંબઈ શહેર. અત્યંત ધનાઢ્ય પરિવારમાં જન્મ, લાડ-કોડ ભર્યા વાતાવરણમાં ઉછેર, ભરપુર સુવિધા સાથેના વૈભવી જીવનનો આરંભ. આવા અનેક પરિબળો, કઠોર ચારિત્ર જીવન માટે સંપૂર્ણ પ્રતિકૂળ હતા. છતાં ગત જન્મની અધુરી સાધનાની પૂર્ણાહૂતિના મજબૂત સંકલ્પના બળે, કે ગત જન્મમાં રડી-રડીને કરેલી પ્રાર્થના “હે કિરતાર ! મને આવતા જન્મમાં ચારિત્ર જ ખપે છે”ના બળે આ શક્ય બનેલ છે.
સાધનાનો સંકલ્પ કે પૂર્ણ પ્રાર્થનાના બળે એક આત્મા, પ્રતિકૂળ સંયોગોના હિમાલયને ઓગાળીને ચન્દ્રશેખરવિજય બને છે.
જો કે ઇન્દ્રવદને ચન્દ્રશેખરવિજય બનવા માટે અનેક અવરોધોને પાર કરવા પડ્યા છે. ધન અને સાધનને સન્માર્ગે વાપરનાર ધનાઢ્ય પરિવારોના વડિલો, પોતાના સંતાનને સર્વવિરતિના સન્માર્ગે વાળવા માટેનું પરાક્રમ-બતાડવા સમર્થ ન હોય, તે સ્વાભાવિક છે.
