________________
એ અધૂરો જણાયો. આગળ-પાછળનાં લેખવાળાં પાટિયાં ન મળી શક્યાં. તેમાંથી ‘વિજલદેવના પુત્ર બાહડે વિજાપુર વસાવ્યું એ સિદ્ધ થયું.' આ પાટિયાં પરના શિલાલેખો ગ્રંથમાં સંસ્કૃતમાં ભાવાર્થ સાથે આપ્યા છે. વિજાપુર અતિ પ્રાચીન નગર હોઈ તેમાં તે વખતે ધનાઢ્ય, વિવેકી અને ધર્મનિષ્ઠ જૈનોની વસ્તી વિપુલ હતી તેમ જણાય છે.
તેઓ લખે છે કે અમારી જન્મભૂમિ વિજાપુર હોવાથી શરીર પોષણમાં કેળવણી લેવામાં અને આત્મજ્યોતિના સર્વ ઉપાયો પ્રાપ્ત કરવામાં તેનો ઉપકાર જાણી વ્યાવહારિક ફરજ દૃષ્ટિએ વિદ્યાપુરીય જૈનોને સ્વજન્મભૂમિના ઐતિહાસિક જ્ઞાનની ચઢતી-પડતીનો પૂર્ણ વિવેક પ્રાપ્ત થાય અને ચડતીના હેતુઓને અવલંબે એ ઉદ્દેશથી આ ગ્રંથ લખાય છે. સ્વનગરના ઐતિહાસિક જ્ઞાનથી પોતાની ભૂમિ પ્રત્યે સન્માન પ્રકટે છે અને અન્યો કરતાં સ્પર્ધામાં આગળ વધાયું કે પાછળ રહેવાયું તેનું ભાન થાય છે તથા સંપપૂર્વક અન્ય દેશોની સાથે સ્પર્ધા કરવામાં જાગ્રત દશા પ્રાપ્ત થાય છે.
આ રીતે ઐતિહાસિક દૃષ્ટિએ વિજાપુરની ચડતી-પડતી, રાજકર્તાઓ, વીરજૈન, વ્યાપાર, કળા, કેળવણી, કવિત્વ વગેરેથી વિભૂષિત વિજાપુર આજ કઈ ભૂમિકા ૫૨ છે તે બતાવી આગળ વધવાના ઉત્કર્ષના માર્ગો ચીંધે છે.
ઘણા પરિશ્રમે આ ગ્રંથ તૈયાર થયો છે. ચરિત્રનાયકના બાલમિત્ર અને પરમ ભક્ત, વિજાપુરવાસી, જાણીતા સેવાભાવી, અનેક સંસ્થાઓના કાર્યકર શેઠ લલ્લુભાઈ કરમચંદ દલાલની આ ગ્રંથકાર્યમાં તેમને સાચી અનુમોદનાસહાય મળ્યાં છે.
જ્યારે વિલાસ, લોલુપતા, દુરાચાર, અધર્મ, ઊંચનીચ અને સ્વાર્થપરાયણતાનું ઝે૨ રાષ્ટ્રનાં અંગ-પ્રભંગોમાં પ્રસરી ગયું છે ત્યારે આવા સાધુ-યોગનિષ્ઠ આચાર્યોનાં પવિત્ર જીવન-ચરિત્રો નવી પેઢી સમક્ષ મૂકવાની જરૂ૨ છે. નવી પેઢીને ચારિત્ર્ય, આધ્યાત્મિક, સંસ્કાર, કેળવણીનું દિશાસૂચન અને માર્ગદર્શન પૂરું પાડનારા અનેક ભગવંતો-મુનિઓ આચાર્યો આજે પ્રયત્ન કરી રહ્યા છે.
ભારતીય ધર્મ પરંપરામાં ભૌતિક અને આધ્યાત્મિકતા વચ્ચે હંમેશાં ટકરાવ જોવા મળે છે. ભૌતિક પ્રગતિની સાથે સાથે આધ્યાત્મિકતાની હંમેશાં 103 – ઐતિહાસિક ગ્રંથોનું વિહંગાવલોકન
