________________
“તો પછી નાગરાજ, દઈ દો દંશ ! ઉતારી દો તમારું વિષ મારા શરીરમાં !'
ના !'
કેમ ના કહો છો, નાગદેવતા ?' “વીસ સેકન્ડમાં તો હું તમને ઓળખી ગયો છું, ભાવિયોગી !”
આ તમે શું કહો છો, સર્પરાજ ?'
મને ખબર છે કે એક દિવસે તમે એવા અવધૂત યોગી બનશો કે જે જગતના લોકોનાં દુઃખ-કષ્ટપીડાનાં ઝેરને અમૃતમાં પલટી નાખશે ! મારા વિષને બેઅસર શા માટે બનાવું?”
“તમને સંકેત મળી ગયો છે? અગમનાં એંધાણને પારખી ગયા છો
તમે?
હા, પ્રભુ ! મારે દંશ નથી દેવો. તમને વિષ ન અપાય, તમને તો વંદન કરાય.. લો ત્યારે, જવા દો મને! તમારા દર્શન કરીને હું તો ધન્ય બની ગયો છું. આજથી દંશ દેવાનું બંધ !”
આ તો કાલ્પનિક સંવાદ છે. કદાચ એવું પણ બન્યું હોય કે સર્પ દંશ દેવા નહીં, દર્શન કરવા આવ્યો હોય!
માણસના જીવનમાં ટર્નિંગ પૉઇન્ટ આવે છે, ત્યારે કુદરત એકાદ નિમિત્ત ખડું કરી દે છે. કિશોર બહેચર દ્વારા તોફાને ચઢેલી ભડકેલી ભેંસનું આવી રહેલા જૈન સાધુ સમક્ષ જવું, અને બહેચર દ્વારા ભેંસને ડાંગ ફટકારવી અને સાધુ દ્વારા શાબ્બાશીને બદલે બોધ મળવો: “અબોલ જીવને મારીને તેં ખોટું કર્યું છે, કિશોર! એને ડાંગનો માર નહિ, એને તો પ્રેમ અપાય !”
બસ, જૈન સાધુના આટલા શબ્દોએ કિશોર બહેચરના મનમાં બદલાવની પ્રક્રિયા શરૂ કરી છે! આ તે કેવો ધર્મ કે જે હિંસક જાનવરનેય પ્રેમ આપવાની વાત કરે છે ?
બસ, બદલાઈ ગયું મન...!
સૂરિશતાબ્દીનું સંભારણું 10
