Satthisay Payaranam

Author(s): Hargovinddas
Publisher: Atmaram Sharma

Page 46

३६
सहिसयपयरणं ।
३६ अजिया अइपाविट्ठा सुद्धगुरू जिणवरिंदतुल्लत्ति । जो इह एवं मन्नइ सो विमुहो सुद्धधम्मस्स ॥१३०॥ [अजिता अतिपापिष्ठाः शुद्धगुरवो जिनवरेन्द्रतुल्या इति ।
य इहैवं मन्यते स विमुखः शुद्धधर्मस्य ॥]
अजिताः षड्जीववधनिरपेक्षा अत एवातिपापिष्ठा ये भवन्ति तेऽपि शुद्धगुरवो गौतमादिकल्पा अथवा जिनवरेन्द्रतुल्या इत्येवं यः कोऽप्यविवेकलुप्तदृगिह मन्यते स विमुखः पराङ्मुखः शुद्धधर्मस्य ॥१३०॥
जो तं वंदसि पुजसि वयणं हीलेसि तस्स रागेण ।
ता कह वंदसि पुज्जसि जणवायटिइंपि न मुणेसि ॥१३१॥ [यं त्वं वन्दसे पूजयास वचनं हेलयसि तस्य रागेण । तदा कथं वन्दसे पूजयसि जनवादस्थितिमपि न जानासि ॥]
"व्यत्ययोऽप्यासाम्" इत्युक्तेद्वितीयार्थे प्रथमा,ततोयं जिनं त्वं वन्दसे, तथा पूजयसि, तस्यैव चाहतो वचनमागमरूपं हीलयसि रागेण प्रस्तावात्स्वगुरुप्ररूपितोत्सूत्रादिष्टिरागण । 'ता' तर्हि कथं त्वं वन्दसे पूजयसि वा ? । 'किम्' इत्याध्याहार्यम् । किं जनवादस्थितिमपि लोकोक्तिव्यवहारमपि न जानासि ? ॥१३॥
का सा स्थितिरित्याहलोएवि इमं सुणियं जो आराहिज्जइ सो न कोविज्जा । मनिज तस्स वयणं जइ इच्छसि इच्छियं काउं ॥१३२॥ [ लोकेऽपीदं श्रुतं यमाराधयेत् तं न कोपयेत् ।
मन्येत तस्य वचनं यदीच्छसीप्सितं कर्तुम् ॥ ] लोकेऽपीदं श्रुतम् , आस्तां लोकोत्तरे, यमाराधयेद् राजादिकं तं न कोपयेत्, मानयेत् तस्य वचनमाशारूपम् , यदि चेदिच्छसि ईप्सितं स्वहितमनुष्ठातुम् ॥१३२॥
दूसमदंडे लोए सुदुक्खसिद्धम्मि दुक्खउदयम्मि । धन्नाण जाण न चलइ सम्मत्तं ताण पणमामि ॥१३३॥ दुःषमादण्डे लोके सुदुःखसिद्धे दुःखोदये । धन्यानां येषां न चलति सम्यक्त्वं तान् प्रणमामि ॥]