________________
અને ખંભાતમાં પંડિતને જેમ હૃતિક જયારે પૂ. પાશ્રછ (૫, “ સૌભાથીજીનાં આદ્ય ખ્યા જે હાલમાં વયવિર વીયસ્થવિર તાનસ્થવર અને અનુસ્થવિર છે અને જેમની પાર્ગે સભાશ્રીજી આદિ બહેળો સમુદાય છે) કે જેમને આપણું ચરિત્રનાયિકા દાદી અણુની સમાનજ માનતાં હતાં તેઓશ્રી પટલ દમાં ચાતુર્માસ રહેવાનાં હતાં જેમાં પંડિતને જેમ સાર હેવાથી ત્યાં જવા માટે હારી ગુરૂની આજ્ઞા થતાં તેમનું દીલ ઘણું દુખાયું તેમજ એમ કે અસહ્ય થઈ પડે છતાં પણ “માળાવો એ ન સૂત્ર અનુસરવામાં જ સાચી ગુરુભક્તિ રસમાવલી હોવાથી તેમને દુઃખતે દીલે પણ જવું પડ્યું કેવી અપૂર્વ. ભક્તિ !
” આજની કેળવણીમાંથી ગુરૂભક્તિ પ્રત્યેની હદયની તમન્ના દિનપ્રતિદિન ઉતી જતી જોવાય છે. કોલેજ શિક્ષણ અને સહશિક્ષજીમાં તે એ અંશે પણું જણાતું નથી ગુણોની મશ્કરી જ થતી જણાય છે;
એક વખત રાજનગરની એક સ્કૂલમાં એક વિદ્યાથીને માસ્તર મારતાં તે માસ્તરને અદાલતમાં લડાવા સાથે માફી માગવી પડી હતી અને સ્કૂલમાંથી બરતરફ થવું પડ્યું હતું. જયારે પૂર્વના જમાનામાં તે ગુરૂ મારે તે તે સામાન્ય બાબત છે પણ ગમે તેરી મુશ્કેલીભર્યા પ્રસંગમાં અને ગમે તેવું કદમાં કડક ફરમાન કરે તે પણ શિષ્ય પોતાનું હિતજ હશે એ શ્રદ્ધા પૂર્વક વિચારણાની રાહ ન જે શીકારી જ હશે અને જરૂર તેમાં હિત સમાયેલું જ હોય. આમ ગુણશ્રીજી મહારાજ પ્રત્યેની દાદી ગુફણીજીની આજ્ઞામાં હિતજ હતું કારણકે યોગ્ય ટાઈમે અભ્યાસાદિ સામગ્રી એકઠી કરવી જરૂરી • હતી તે જ કારણે તે આજ્ઞા હતી પણ ગુણ શ્રીજી મહારાજે તે વિચાર ન મૂકતાં ગુઆણા માથે ચડાવી ૫. ચંપાશ્રીજી ની શીતળ છાયામ પેટલાદ પધાર્યા અને જીવનન્ના અમૂલ્ય શણગારરૂપ અભ્યાસ શ્રામગ્રી એકઠી કરી લીધી.
