________________
[૪૨] એ પ્રશવિતું સાથીનામુ ન રાવતનુવાત सं. छाया-आसीद् अनन्तकृत्वः, संसारे तव क्षुधाऽपि तादृशिका।
याँ प्रशमयितुं सर्वः, पुद्गलकायोऽपि न शक्नुयात् ॥६६॥ . (ગુ. ભા.) હે જીવ! તને નરકભવરૂપ સંસારને વિષે અનંતીવાર એવી તીવ્ર તૃષાનાં દુ:ખ ભોગવવાં પડયાં છે કે જે તૃષાને છીપાવવાને સઘળા સમુદ્રનું જલ પણ સમર્થ ન થાય. અહો ! તું પરાધીન હતા ત્યારે તારે કેવી તૃષાને સહન કરવી પડી ? જ્યારે અહીં સ્વતંત્રપણે ધર્મનિમિત્તે તારા પિતાના હિતને માટે વિહારો ઉપવાસ છઠ અ૬મ, અથવા છેવટે રાત્રિનેજ ચોવિહાર કરવાને ગુરુમહારાજ ઉપદેશ આપે છે ત્યારે તને વિચાર થાય છે ! ૬૫. વળી નરકભવને વિષે અનંતીવાર એવી તીવ્ર સુધાની વેદનાઓ ભોગવવી પડી, કે જે સુધાને શાન્ત કરવાને જગતના સર્વ પુકલે પણ સમર્થ ન થાય, આવી સાંભળતા કંપારી છૂટે એવી અવર્ણનીય સુધાની વેદનાઓ તે પરવશપણે અનંતીવાર અનુભવી, જ્યારે અહીં સ્વાધીન પણુમાં ધર્મનિમિત્ત-આત્માના કલ્યાણને માટે ઉપવાસ અથવા એકાસણું કરવાને પણ લાંબા વિચાર કરવો પડે છે! આત્મન ! નરકને વિષે આવી આવી અસહ્ય તૃષા અને સુધાની વેદના પરાધીનપણે તારે સહન કરવી પડી, કે જે સહન કરવા છતાં તારી
