________________
મેં
તો
जस्तऽस्थि मच्चुणा सक्खं, जस्स अस्थि पलायणं । जो जाणे न मरिस्लामि, सेा हु कंखे सुए सिया ॥४१॥ सं. छाया-यस्याऽस्ति मृत्युना सख्यं, यस्याऽस्ति पलायनम् । यो जानाति न मरिष्यामि, स खलु काङ्केत श्वः स्यात् ॥४१
(ગુ. ભા.) જેને મૃત્યુની સાથે ભાઈબન્ધી હોય તે કદાચ એમ વિચારે કે મૃત્યુને સમજાવીને પણ થોડો વખત રોકી રાખીશ, અને ધર્મસાધન કરી લઈશ. પરનું હે જીવ! મૃત્યુ તે તારો કટ્ટર દુશમન છે, તે પછી “કાલે ધર્મસાધન કરીશ? એ પ્રમાણે શા માટે “કાલનો ભરોસે રાખી પ્રમાદમાં દિવસે ગુમાવે છે? કાલ કોણે દીઠી છે? આવતી કાલ સુધી જીવીશ તેની શી ખાત્રી? માટે આજે જ ધર્મ કરવાને ઉઘત થા, વળી જેને મૃત્યુ થકી લ્હાસી જવાનું સામર્થ્ય હોય તે કદાચ વિચારે કે પર્વત ગુફામાં અથવા એવા કોઈ નિર્ભય સ્થાનમાં પલાયન કરી જઈશ, અને કાળના સપાટામાંથી છટકી જઈશ! પણ હે આત્મા! તારી એવી શક્તિ નથી કે તુ મૃત્યુથી બચી જાય. ક્રર કાળ ઓચિંતો છાપો મારશે ત્યારે શું કરીશ? માટે ભવિષ્ય ઉપર આધાર રાખ નહીં, અને જે ધર્મસાધન કરવાનું છે તે આજે જ કરી લે. વળી એમ જાણતો હોય કે મારે મરવાનું નથી, તો કદાચ એવી
