________________
૧૪૫
૧૪૬
મંદિરને શું વધાવો છો તો કહે : “મારાં અંતરમાં ભગવાન બેઠા નથી ને આ મંદિરના ગર્ભમાં તો પ્રભુ સૈકાઓથી બિરાજે છે. તેનાં વધામણાં હીરાથી, મોતીથી થાય તે પણ મને ઓછું લાગે છે.' શિખરને જોતા એ કુમારવાણી સાચી લાગે. સવારના તડકે ઝળહળતું શિખર કેવું લાગે છે ? ભીતર બિરાજી રહેલા આદીશ્વર ભગવાનનાં અપાર્થિવ તેજનું ધારદાર અસ્તિત્વ ભીંતોમાંથી, શિખરના કણકણમાંથી બહાર ડોકાતું હોય તેવી અદ્ભુત ઉર્જા હોય છે શિખરની, પડદાં પાછળ હીરો ઝળહળતો હોય તેનું તેજ પડદાને આરપાર વીંધીને બહાર દેખાય તે જ રીતે મંદિરમાં બેસેલા ભગવાનનું તેજ શિખરની આરપાર નીકળીને ચોમેર વેરાતું હોય છે, સૂર્યોદયની ક્ષણે. તીર્થકરોની માતા ધૂમ વિનાનો અગ્નિ સપનામાં જોતી હોય છે. તે અગ્નિનો વર્ણ જ શિખરને ચડ્યો હોય છે. માનવો સોનાનાં શિખર રચાવશે તો બીજા માનવો ચોરી જશે. સૂરજદેવ આ સમજે છે. રોજ સવારે પળવાર માટે તે દાદાનું શિખર સોનાથી મઢી દે છે. આંખોથી લૂંટી લેવા જેવું પવિત્ર દેશ્ય. રોજ સૂર્યોદય પછીની ક્ષણોમાં દાદાનાં શિખરનું સૂર્યસ્નાન.
પોષ વદ ૨ પાલીતાણા દાદાની મૂર્તિ જીવતો જાગતો ચમત્કાર છે. આ મૂર્તિને શ્રીવિદ્યામંડનસૂરિજી મહારાજા દ્વારા પ્રતિષ્ઠિત કરવામાં આવી છે. પ્રતિષ્ઠાની પવિત્ર ક્ષણે આ મૂર્તિએ સાત શ્વાસોશ્વાસ લીધા હતા. અધિષ્ઠાયક દેવોએ મૂર્તિમાં પ્રાણ પૂર્યા તેની આ ગવાહી. આ મૂર્તિને એકાંત સાધીને જોવાનું નસીબ નથી મળતું. યાત્રાળુઓની સદાની ભીડમાં જ દાદાને જુહારવાના હોય છે. દાદાનો ગભારો મોટો છે. દાદાની આસપાસ મોટી દીવાજયોત ઝળહળતી હોય છે. ગભારાનો દરવાજો એવો છે કે કેવળ મૂળનાયક દાદા પર નજર રહે. દર્શન કરતાં કરતાં, સ્તુતિ કે સ્તવન ગાતાં ગાતાં પાછળનો કોલાહલ સતત વિક્ષેપ પાડે છે. પૂરી એકાગ્રતા નથી આવતી. કોઈ મોટા સાદે સ્તવન ગાય છે તો કોઈ લોકો સમૂહમાં સ્તુતિઓ ફરમાવે છે. એકી સાથે જુદાં જુદાં પાંચ-છ સ્તવનો એકબીજામાં ભળીને સંભળાતા હોય છે. આપણે બોલીએ તે આપણને જ ના સંભળાય તેવો ઘાટ થાય. દાદા માટે શ્રદ્ધા અઢળક અને ભક્તિની ક્ષણોમાં નિરાંતનો માહોલ જ નહીં. કાંઠે આવીને તરસ્યા રહેવા જેવું બને. મન મક્કમ કરીને મોટા અવાજે સ્તવના કરીને તેમાં બીજાને વિક્ષેપ પડે તેય ના ગમે.
દાદાની સામે જોતાં જોતાં આ એકાંતના અભાવની ફરિયાદ કરી. દાદા સામે જોયા કર્યું. ન સ્તવન ગાયું. ન સૂત્રો ઉચ્ચાર્યા. ન જાપ કર્યો. અપલક નેત્રે પ્રભુ સામે જોયું. કોલાહલ તો હતો જ. દાદાના ગભારામાં જ ધ્યાન આપ્યું. પ્રભુની આંખો સમક્ષ જ નિહાળ્યું. ધીમે ધીમે એ કોલાહલ મીઠો લાગવા માંડ્યો. દરેક સ્તવનો જુદાં હતાં, પણ કેન્દ્ર એક હતું, મારા દાદા. દરેકના અવાજ જુદા હતા પણ પ્રાર્થના એક હતી, મારા દાદાની. એ ભક્તો પોતપોતાની જગ્યાએ પ્રભુમાં ડૂબી શકતા હતા. એમને ભીડ નહોતી નડતી, ઘોંઘાટ જેવો શબ્દ જ એમને યાદ નહોતો આવતો. એ પ્રભુને જોતાવેંત ભાન ભૂલી શકતા હતા. પ્રભુસમક્ષ જોતાજોતા મને એ ઘનઘોર કોલાહલ ગમવા લાગ્યો. દાદાનાં ભવ્ય જિનાલયનાં સમુન્નત ગુંબજમાં પડઘાતો એ સમૂહનાદ સંગીતસંધ્યાનાં પાર્થસંગીત જેવો મદમસ્ત લાગ્યો. પછી તો આપમેળે સ્તવન આવ્યું, સુત્રો આવ્યા ને દાદાની સાથે એકાગ્રતા આવી. હવે રોજનો ક્રમ થઈ ગયો છે. દાદા સમક્ષ બેસવાનું. એ મેઘાડંબર સમો ભક્તજનોનો પવિત્ર નાદાડંબર સાંભળવાનો. દાદાના દરબારમાં ભીડ ન હોય ને શાંતિથી દાદાની ભક્તિ કરી હોય તે ધન્ય ઘડી ગમશે જ. સેંકડો ભક્તોનાં મુખેથી જાગતો ઘનઘોષ હશે તોય મારું એકાંત હવે અકબંધ રહેશે. દાદા આટલા બધાની વાત સાંભળે છે તો મારી વાત સાંભળશે જ ને.
પોષ વદ ૭ ગુરુકુળ ગભારામાં આદીશ્વર દાદાની નજીકમાં બેસીને પ્રભુનાં સામીપ્યને શ્વાસોમાં ભરવાની ભરપૂર ઇચ્છા હોય. ગભારામાં બેસવા ક્યાં મળે ? બેસીએ તોય રોમાંચની સાથે એક ફડક પણ હોય, હમણાં પૂજારીજી આવશે અને કહેશે
કે..
એટલે દાદાને નજીકથી મળવાની ભાવના અધૂરી રહેતી હતી. પછી યાદ આવ્યું. નાની ઉંમરે યાત્રા કરી હતી ત્યારની વાત. દીક્ષા પાલીતાણામાં જ લીધી છે ને દીક્ષા પછી પહેલી યાત્રામાં તડકો ખુબ થઈ ગયેલો તે યાદ. તે યાત્રામાં દાદાના ખોળે માથું મૂકીને આશીર્વાદ માંગવા જિનાલયના પહેલા માળે અમે ગયા હતા. દાદાના ગભારાની ઉપરના માળે શિખરના ગર્ભમાં ચૌમુખજી છે તેની પાછળ દાદાની બેઠકની ઉપરનો ભૂભાગ છે. દાદાનાં મસ્તકે પગ ન આવે માટે
