________________
૧૪૭
૧૪૮
ત્યાં ફ્રેમ બનાવી છે. રેલીંગ જેવું. એ ક્રૂમની બહાર બેસીને માથું ક્રૂમની અંદર જમીનને અડાડવાનું. દાદાના ખોળે માથું મૂક્યું હોય તેવો જ સાક્ષાત્ અહેસાસ થાય. શિખરનું મધ્યબિંદુ મૂળનાયકનાં મસ્તક પર કેન્દ્રિત થાય છે તે વાસ્તુવ્યવસ્થાની સાથે પિરામીડ સિદ્ધાંત પણ જોડાયો છે. શિખર ભવ્ય હોય એટલે ઉર્જાનું કેન્દ્રીકરણ તીવ્ર જ હોય. તે નિયમ. દાદાના ખોળે મસ્તક મૂકીએ તે સમયે સ્થળ અને કાળ ઓસરી જાય. વિચારો વિરામ લે. આકાંક્ષા અને અહં વેગળા થાય. મનમાં ગદ્ગદભાવ જાગે. પ્રભુ સામે બેઠા હોય ને ધ્યાનથી આપણને સાંભળતા હોય તેવો અદ્દલ વિશ્વાસ મળે. કંઈ પૂછીશું તો જવાબ સંભળાશે તેવી પ્રતીતિ પણ થાય. પ્રભુમિલનનો આ મધમીઠો અનુભવ દાદાનાં જિનાલયમાં પહેલા માળે રોજ મળ્યા કરતો. આ સ્થાનમાં મને એકાંત મળતું. નીચે રંગમંડપમાં ગાજતો નાદાબર અહીં સુધી આવતા સહેજ ધીમો અને અસ્પષ્ટ બની જતો. શિખરની ત્રણ જાળીઓમાંથી રેલાતો અજવાસ. ભીંતો નજીક હોવાથી ભર્યું ભર્યું લાગતું વાતાવરણ. ગઈકાલનાં ફૂલોની સુવાસ પણ વર્તાય તેવું હવાબંધ સ્થળ. અને સામસામ દાદા બેઠા છે તેનો ગજબ આત્મસંતોષ. આ સ્થાને બેસીને જાપ કર્યા છે, સ્તવનો ગાયા છે, નમુત્થણં-નું અર્થચિંતન કર્યું છે, સ્તોત્રો પણ લલકાર્યા છે, ધૂન ગાઈ છે. આ જગ્યા મારી માલિકીની હોય તેટલી બધી આત્મીય લાગી છે. મારા ભગવાન અને હું. આ સિવાય બીજા કોઈનું અસ્તિત્વ નથી રહેતું આ સ્થળે. દાદા નીચેના ગભારામાં છે તો શું થયું ? દાદાનાં દેહમાન જેને છત્ર બનાવે છે તે પહેલા માળની ભૂમિનો આ નાનકડો ખંડ પ્રભુ જેવો જ છે. આ ભૂ-ખંડની આંગી થાય છે ને ફૂલોથી સજાવટ થાય છે. આ ગર્ભગૃહનો માહોલ જીવંત છે. પાલીતાણામાં ઘણા દિવસ રોકાયા. છેલ્લી યાત્રાના દિવસે દાદાનાં અંતિમ દર્શન વિષાદ થયો હતો. પાછા ક્યારે આવીશું તેની હતાશા અનુભવી હતી. દાદા સમક્ષ બધાની વચ્ચે રડવાનું શકચે નહોતું. પરંતુ ઉપરના માળનાં ગર્ભગૃહમાં તો એ વિષાદ અને હતાશા બેસુમાર આંસુ બનીને વહી નીકળ્યાં હતાં. મારાં આંસુ અને ડૂસકાં મારા ભગવાન્ સિવાય બીજા કોઈની માટે નથી તેવા વિશ્વાસ સાથે હું ખૂબ રડ્યો હતો. એ ઉપરના માળનો સચેતન ગભારો મારી યાદગીરીનું જાજરમાન ઘરેણું છે. મને ત્યાંથી બધું જ મળ્યું છે. પ્રભુ. પ્રભુનો સ્પર્શ. પ્રભુની સ્વીકૃતિ. પ્રભુની કૃપા.
પોષ વદ ૮ સિહોર ભગવાન સામે ભક્ત જીતે ત્યારે ખરી જીત ભગવાનની જ કહેવાય. પુંડરીકસ્વામીજીની પ્રતિમાનો પાષાણ એકદમ દૂધમલ છે. ગણધરપ્રતિમાની મુખમુદ્રા એકદમ રૂપાળી છે. સામે આદીશ્વર દાદાની મૂર્તિ પણ છે. તેની મુખમુદ્રા પર શ્યામ રેખાઓ ઉપસી આવે છે. જો કે એ રેખાઓ એ રીતે ઉપસેલી છે કે દાદાની મૂર્તિ આ શ્યામ રેખાને લીધે બેહદ સુંદર લાગે છે. શેખાદમ આબુવાલાની શૈલીમાં લખવું હોય તો લખી શકાય ?
અમારાં ભાગ્ય એવા ક્યાં કે અમને એ મળે જગ્યા
હું તારા ગાલ પરની શ્યામ રેખા થાઉં તો સારું. આદીશ્વર દાદાના ખભે લહેરાતી જટા જેમ સુંદર, દાદાના ચહેરા પર અંકાતી શ્યામ નસો પણ સુંદર જ સુંદર, વાત છે શ્રીપુંડરીક દાદાની, તેમની મુખમુદ્રા ચાંદા જેવી ધવલ છે. તે ચહેરા પર ભાવો કેટલા બધા ઉપસ્યા છે. હોઠના વળાંક છે. આંખોમાં વિશાળતા છે. મુખમુદ્રામાં ભવ્યતા છે. ભાવો અઢળક છે કે પ્રભુ માટેના જ ભાવો. આભારની લાગણી. ઋણાનુબંધનું આકર્ષણ. આશાસ્વીકારનો રોમહર્ષ. પ્રભુશિષ્ય હોવાનું આત્મગૌરવ, પ્રભુએ જ કૈવલ્ય અને મોક્ષનો રાહ ચીંધ્યો તેનો ચિરસ્થાયી સંતોષ. મોહબંધનનાં વિલીનીકરણનો સાત્ત્વિક ઉલ્લાસ. મોક્ષપ્રાપ્તિની ઇચ્છા સાકાર થયાનો હાશકારો. અને
આ બધામાં શિરમોર.. પ્રભુ સિવાય બીજા કોઈ માટે રાગ નથી તેનો પ્રચંડ વિજયટંકાર.
આદીશ્વરદાદાની સામસામ પુંડરીકદાદાને બિરાજમાન કર્યા છે. ગણધરદેવ દેવાધિદેવને ભાળી રહ્યા છે તેવી રચના. મેં પુંડરીકસ્વામીના ગભારામાંથી ઘણી વાર આદીશ્વર દાદાના ગભારામાં નજર પહોચાડવા પ્રયત્ન કર્યો હતો. ભીડને લીધે મેળ બેસતો નહોતો. એક દિવસ અચાનક જ પુંડરીકદાદાના મંદિરમાંથી નજર કરતાવેંત દાદા ઋષભદેવ દેખાયા. દૂરદૂર હોવા છતાં આપણી સામે જ જોતા હોય તેવું લાગ્યું. દીવાની જયોત ઘટ્ટ લાગી. આંખોનું ઓજસ ઊંડાણભર્યું બન્યું. મુખમુદ્રા પર એક અધિકારભાવ હતો. શિષ્ય પર તો પ્રભુ અધિકાર જમાવે જ. આ અધિકાર હતો પુંડરીકદાદા પ્રત્યેનો. પ્રભુ
