________________
૩૫૨
**
“કદી નહિ!”
પ્રેમ-પંક
“તો શું મારે મારાં કુટુંબીજનો સામે જ યુદ્ધે ચડવું પડશે?”
((
સરકાર, મારે પણ મારું કુટુંબ છે, હું ત્યાં ચાલી જઈશ.” ‘તમે તમારી જીદ એટલી હદે લઈ જવા માગો છો? તમારું કુટુંબ તમને એટલી હદે સાથ આપશે?’’
“મને આશા છે, સરકાર, કે આપ જ મારા હોદ્દાને ન છાજે એવું કશું પગલું લેવા મને ફરજ નહિ પાડો.’
""
“હું એવી આશા સાથે આવ્યો હતો કે, તમે આપણા વચ્ચેની મિત્રતા યાદ રાખશો અને નિકટના સગા તરીકે મારી સાથે વર્તશો.
""
“પણ આપ નામદાર રાજા તરીકે કશો અન્યાય કરતા હો, તેને તાબે ન થવામાં હું આપણી સગાઈને અવમાનું છું એમ શી રીતે કહી શકાય?”
“અન્યાય ?’
“સરકાર, હું જો લા વાલિયેરની વર્તણૂકની ખબર બીજાંઓને આપું અરે રાણીજીને જ આપું, તો શું થાય, તે સમજો છો?”
“જુઓ, જુઓ, પ્રિય, હું તમારા હૃદયને હવે અપીલ કરું છું; આપણે બંનેએ એકબીજાને હૃદયથી ચાહ્યાં છે; એ હૃદયની આણ દઈને હું તમને કહું છું કે, તમે લા લિયેરને માફ કરો. હું અત્યારે તમારી પાસે એક પ્રેમી તરીકે આ માગણી કરું છું. મારું હૃદય તમે જ સમજી શકો તેમ છો, બીજું કોઈ નહિ. તો મને એ હૃદયની જ ઓથ આપો. મને મારી ગુસ્સાભરી પ્રકૃતિના હાથમાં જાતે કરીને તમે ન સોંપશો. બોલા, મારા હૃદયને તો તમે પ્રમાણશો ને?”
“સરકાર, આપ તો રુદન કરવા લાગ્યા!”
“ગુસ્સાનો માર્યા, હીણપતનો માર્યા! હું રાજા હોવા છતાં, મારે આવી રીતે વિનંતી કરવી પડે છે. આ હતભાગી ક્ષણને આખી જિંદગીભર હું ધિક્કારીશ. મારા જીવનના કારમી કટોકટીના કાળમાં પણ જે વેદના
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
