________________
૧ ૪૩
૧૧. ધનદ મુનિની કથા :
તે પાપિણ સ્ત્રી પણ ખડગ લઈ મારી પછવાડે દેડી; તેથી હું નાચતાં નાસતાં જેટલામાં નગરીના દરવાજામાં પિસું તેટલામાં દરવાજાની બહાર રહી ગયેલી મારી એક જ ઘા તેણીએ ખડગવડે છેદી નાંખી અને તે લઈને તત્કાળ નાશી ગઈ.
પછી મને બહુ પીડા થવા લાગી, તેથી હું દુગની રક્ષા કરનાર દ્વારદેવીની પાસે કરુણ સ્વરથી વિલાપ કરવા લગ્યો, એટલે દ્વાર રક્ષકદેવી મારી પાસે આવીને મને કહેવા લાગી કે –“હે વત્સ! આ ઉજજયિની નગરીની ક્ષિપ્રા નદીના ગધવ મશાણમાં રહેનારી શાકિનીની અને અમારી એવી મર્યાદા છે કે “રાત્રિએ નગરીની બહાર રહેલા મનુષ્ય અથવા પશુને તેઓ લઈ જાય અને જે નગરની અંદર હોય તેનું અમે રક્ષણ કરીએ.” આ પ્રમાણે અમારી મર્યાદા છે. તારી જઘા દરવાજાની બહાર રહી જવાથી હું તેનું રક્ષણ કરવા સમર્થ થઈ નહીં, તો પણ હે ભદ્ર! હું તારી જ ઘા સાજ કરીશ; માટે તું રુદન કરીશ નહીં.” પછી તે દેવીએ મને ધીરજ આપીને મારી જંઘા સાજી કરી અને પછી અદ્રશ્ય થઈ ગઈ.
તે દેવીને વંદન કરી મારા સાસરાના ઘર તરફ ગયે, ત્યાં તેના ઘરનું બારણું બંધ હોવાથી મેં છીદ્રમાંથી જોયું તે મારી ત્રી અને સાસુ બને જણાં માંહોમાંહે વાતો કરતાં ભજન કરતાં હતાં, તેથી હું તે સાંભળવા માટે ક્ષણવાર બહાર ઊભે રહ્યા. એવામાં મારી સાસુએ
