________________
1. ૨૨
બાબા મુક્તાનંદ પરમહંસ થોડા સમય પછી એક દિવસ સવારમાં શ્રી ગુરુદેવનાં દર્શન કરીને હું ઊભો હતો. એમણે હુંકાર કરીને એક ફળ આપ્યું અને કહ્યું:
“જાઓ'' - હું હજી ઊભો જ રહ્યો. ગુરુદેવ ફરી બોલી ઊઠ્યા: ““જાઓ રે. . . તેરી કુટિ ઉપરકી, યેવલા. . . . યેવલા. . . બસ. . . . બસ રે બસ – ઉધર જ્ઞાન-ધ્યાન. . . જાઓ.” ત્યાંથી ચાલ્યો આવ્યો. થોડો દુઃખી અને ચિંતાતુર પણ હતો. પરંતુ ગુરુઆજ્ઞાપાલનમાં હું બહુ તત્પર હતો. એમાંય હવે તો હું શ્રી ગુરુઆજ્ઞાને પહેલાં કરતાં પણ વિશેષ મહત્ત્વની માનવા લાગ્યો હતો. ગુરુઆજ્ઞાપાલન જ તપ છે, ગુરુ આજ્ઞાપાલન જ જપ છે, ગુરુઆજ્ઞાપાલન સાધના છે, ગુરુઆજ્ઞાપાલન જ પરમ કર્તવ્ય છે. શિષ્યો માટે એનાથી વિશેષ મંગલમય કાર્ય કશું નથી, એની મને ખાતરી થઈ ગઈ હતી. ગુરુસેવા તો મહાપૂજા છે, વિશ્વપૂજા છે, આમ ગુરુ આજ્ઞાપાલનને જ શિષ્યનું શ્રેષ્ઠ કર્તવ્ય સ્વીકારીને બીજે જ દિવસે હું યેવલા ગામ રવાના થયો. અહીં ગુરુદેવ એ સમયે ગાંવદેવીના મંદિરનો જીર્ણોદ્ધાર કરવા રહ્યા હતા. અને ત્રણ નાના ઓરડાઓ પણ બનાવડાવી રહ્યા હતા કે જે અત્યારના શ્રી ગુરુદેવ આશ્રમ'ના હૉલની લગોલગ છે.
હું યેવલાના મારા રહેઠાણે પહોંચ્યો. બીજે દિવસે યેવલાથી સૂકી ગામ કે જ્યાં મારી સાધનાકુટિ હતી, ત્યાં સાધના કરવા ચાલ્યો ગયો. .. . ત્યાં પૂર્વ-પશ્ચિમ બંને તરફ પાયરી અને આફૂસના બે આંબાઓ અને એની વચ્ચે મારી ઉત્તરમુખી કુટિ – ત્રણેય મારી પ્રતીક્ષા કરી રહ્યાં હતાં. મેં ગુરુદેવની પાદુકાઓ ત્યાં
