________________
૩૦
બાબા મુક્તાનંદ પરમહંસ આવ્યું. તેમાં એક ધ્યાનખંડ અને મુલાકાતી ભક્તો માટે આવાસ બાંધવામાં આવ્યા. બાબા સૂર્યમંદિરના મોટા હોલમાં દિવસ દરમિયાન બેસતા. મુલાકાતીઓ - ભક્તો એમની આસપાસ બેસતા. કોઈક વાર પ્રશ્નોના ઉત્તરો આપતા, કોઈક વાર રસપ્રદ મુદ્દા ઉપર પ્રવચન કરતા. તેઓ વારંવાર આશ્રમના ભાવિ વિશે વાત કરતા અને જણાવતા કે આશ્રમનો ઘણો વિકાસ થવાનો છે. અને રોજ સેંકડો માણસો તેની મુલાકાત લેશે. તેઓ પોતે વખતોવખત પરદેશ જશે અને પરદેશના અનેક સાધકો ગણેશપુરી આવશે. તેઓ કહેતા કે સાધકો શક્તિપાત મેળવશે એટલું જ નહીં પરંતુ આપી પણ શકશે. તેઓ કહેતા કે લક્ષ્મીદેવી અને સરસ્વતી દેવી આ આશ્રમમાં વાસ કરશે અને આશ્રમને સુંદર અને સમૃદ્ધ બનાવશે. એ વિદ્યા અને જ્ઞાનની પીઠ બનશે. તેઓ કહેતા કે આશ્રમનું એક નાનું રાજ્ય હશે અને તેમાં હાથી પણ હશે, ધ્યાનયોગનો સમગ્ર વિશ્વમાં પ્રચાર થશે. આશ્રમવાસીઓને બાબાના આવા શબ્દોથી નવાઈ થતી, કેમ કે આવું કાંઈક બનશે એવાં કોઈ ચિહ્નો તે વખતે નહોતાં.
બાબાએ એક દિવસ અમ્મા(સ્વામી પ્રજ્ઞાનંદ)ને કહ્યું કે અહીં આવનાર ભક્તોને અહીં શું ચાલી રહ્યું છે અને મારો સંદેશ શું છે તેની ખબર પડવી જોઈએ. અમ્માએ કહ્યું કે આશ્રમ તરફથી એક પત્રિકા પ્રગટ કરવામાં આવે તો એ શક્ય બને. બાબાએ તરત સંમતિ આપી અને સને ૧૯૬૪માં આશ્રમ તરફથી એક વાર્ષિક પત્ર ‘ગુરુદેવવાણી' પ્રસિદ્ધ કરવામાં આવ્યું. વર્ષો સુધી આશ્રમનું એ મુખપત્ર રહ્યું, જેમાં સિદ્ધિયોગની સમજ આપતા લેખો, આશ્રમની વખતોવખતની પ્રવૃત્તિ અને પ્રગતિનો
