________________
અપરિચિત હતો આજ જીવનને સથવારા કરીએ છીએ.’
શિલવતી કંઇ ખેાલી શકી નહિ....સ્વામીના અંકમાં મેઢું છૂપાવીને ઉભી રહી.
અજિતસેને પત્નીના વનને પાતા સામે કરતાં કહ્યું : મધુર વાણી સંભળાવીને મને ભીંજવવે। નથી ? ’
‘આજ તા....
કહે. લજ્જાનું કોઈ કારણ નથી.' આજ ! હું જ એ પતી મધુરવા ળવા માગું છું.'
સાંભ
કંળુ
‘આવ ત્યારે આપણે એસીએ અને મન મૂકીને વાતા કરીએ ' અજ્જતસેને કહ્યું. અને ગાદી પર બેસી ગયાં. અજીતસેને પત્નીને કાંચનવરણા મળ હાથ પોતાના હાથમાં લઇને કહ્યું : મેં સાંભળ્યુ છે કે તા। અભ્યાસ ધણા ઉત્તમ છે.'
આવું અસત્ય આપે કચાંથી સાંભળ્યું ? ' તુ આને અસત્ય કહે છેઃ' હા...ઉત્તમ નહિ ...એક સ્ત્રીને જેટલા જરૂરના હાય તેટલેા અભ્યાસ કર્યાં છે.' મૃદુ મધુર સ્વરે શીલવતીએ કહ્યું.
ખરેખર ઉચ્ચ અને સરકારી આત્માએ જ્ઞાનના કદી ગવ કરતા નથી.....
‘મેં પણ સાંભળ્યુ` છે કે આપે વ્યાપાર, કલા, શસ્ત્ર અને ધ શાસ્ત્રના અભ્યાસ કર્યાં છે.’
નહિ' પ્રિયે, એક વેપારીના પુત્રને જેટલેા જરૂરના હાય તેટલા જ અભ્યાસ મેં કર્યાં છે. પણ મેં તા તારા માટે ખૂબ સાંભળ્યું હતું.'
‘શું? '
તું પડિતા છે..’
પછી ? '
ચતુર અને બુદ્ધિમતિ છે.’
Full og'?'
સુંદરતામાં અપૂત્ર છે..’
બહુ ખાટુ...જે ગુણુ આપનામાં છે તે જ આપને મારામાં દેખાયા છે. ગુણીજનેા ખીજાના
કલ્યાણ : ડીસેમ્બર, ૧૯૬૪: ૯૫૭
અવગુણુ સામે દૃષ્ટિ પણ કરતા નથી. આપ પણુ એ રીતે મને મહત્વ આપી રહ્યા છે. પરંતુ હુ' તા કેવળ આપતી દાસી જ છુ -
નહિં શિલ, તું મારી હ્રદયેશ્વરી છે...મારી પ્રિયતમા છે....મારી પાંખ છે.મારા જીવનની માધુરી છે...’
વચ્ચે જ શિક્ષવતી ખેલી ઉઠી : હાં....હાં.... તમે તા કવિ અની ગયા !' તને જોઈને કે ણુ કવિ ન થાય ? કહી અજીતસેને પત્નીને પુન: એક ચુંબન ચાંપ્યું.
નવપરિણિતની પ્રથમ રજની ઊમિ, વાતે, ઉલ્લાસ અને મસ્તીમાં કયારે વીતી જાય છે તેની કલ્પના નવપરિણિતાને ભાગ્યે જ આવતી હાય છે.
રાત્રિના ત્રીજો પ્રહર પુરા થઈ ગયા હતા. શિલવતીએ મધુર સ્વરે કહ્યું : ગવાક્ષ તરફ નજર તેા કરી.’
કેમ?’
રાત્રિના ત્રીજો પ્રહર પુશ થઇ ગયા લાગે છે....ક્રાંત્યસ કેટલેા નીચેા ગયા છે...? પછી...'
જ્ઞાન સ્વયં પ્રકાશિત હોય છે. શિલ, ખગોળશાસ્ત્રને પણ તે અભ્યાસ કયેર્યાં લાગે છે,' શિલવતી તરત પ્ ખું ફરી ગઇ. અજિતસેને પ્રિયાને પોતા તરફ વાળતાં કહ્યું : એમાં શરમ શા માટે?’
અને વળી નવી વાર્તા ઉભી થઇ.
અંતે શિક્ષવતીએ કહ્યું : હવે આપ સૂઇ જાએ...મારે તે! હમણાં જ નીચે જવુ પડશે.'
અજિતમેને ગવાક્ષ તરફ્ જો અને કહ્યું : ‘એ હૈં ! હવે તે। મારાથી પણ સૂઈ શકાશે નહિ,’ કેમ ?’
પ્રાતઃકાં' આટોપીને મારે મંદિરમાં જવું
સારૂં....' કહી શિલવતી પલંગ પરથી નીચે
પડશે.’
ઉતરી...
અને ઘેાડીવાર પછી તે ખંડાર અ વી.
