________________
૯૬૦ : `રામાયણની રત્નપ્રભા :
"All'
કેમ ?'
‘એ તૃણુ-કુટિર રાજમાગ પર આવેલી છે. આપણે એવા સ્થાનમાં રહેવું જોઇએ કે જે રાજમાગથી દૂર હોય.’
ડરે છે?’
‘ડરવાનુ' ન હેાય, સાવધાની રાખવી જોઈએ.’ ભલે ! તારી યેાજના પર ચાલવાનુ છે. તે !' વીરદેવ અશ્વ પરથી નીચે ઉતરી ગયા અને અશ્વની લગામ પકડી તે ચાલવા લાગ્યા. રાજમાથી પચાસ હાથ દૂર એક ધટાદાર વૃક્ષાનું ઝુંડ હતું. સહુ એ તરફ વળ્યા. સ્થાન સુંદર હતું. સહુએ અશ્વાને બાંધી દીધા અને વૃક્ષની છાયામાં બેઠા, સુભટાએ સાથે લીધેલું શંખલ લાવીને અંજલિ સામે મૂકયું. અંજલિએ પાંચ સુભટાને શંખલમાંથી તેમને યેાગ્ય ભજન આપ્યું અને પોતે વીરદેવની સાથે ખાવા લાગી.
ભાજન કરી વીરદેવ એક વૃક્ષ નીચે જઈને, વ્યાઘ્ર-ચમ બિછાવીને સૂઇ ગયા. સુભટા એક બાજુ જઇને આડા થયા અને વાતે વળગ્યા. અંજલિ વૃક્ષને અઢેલી આડી થઈ.
દિવસના ચોથા પ્રહર શરૂ થયા. અજલિએ વીરદેવને હાક મારી. વાતેા કરતાં કરતાં ઉંધી ગયેલા સુભટા પણ જાગી ગયા. અવે તૈયાર કરવામાં આવ્યા; અને ઝડપથી સહુ ત્યાંથી નિકળી પડયા. બે પ્રહર સુધી સતત પ્રયાણ કરીશું ત્યારે
અંતર કંઈક કપાશે.’ અજલિએ કહ્યું,
સતત એ પ્રહર સુધી પ્રયાણ કરતા તેઓ એક અટવીમાં જઇ પહેાંચ્યા. અત્રેા પણ થાકી ગયા હતા. રાત્રીના અંધકારમાં હવે આગળ વધવું પણ ઉચિત ન હતું. અટવીમાં તેમણે પડાવ નાંખ્યા. સુભટાએ આજુબાજુમાં પાણીની તપાસ કરી. થાડે દૂર પાણીનું એક નાનું સરોવર મળી ગયું. અવેને પાણી પાયું અને ચારા માટે લીલું ધાસ નીયું”.
એક પછી એક સુભટે જાગતા રહી ચેકી કરી. રાત્રીના અંતીમ પ્રહરમાં પુનઃ પ્રયાણુ આર
ભાયુ. ત્રણ દિવસની મુસાફરીના અંતે તેમણે મગધ-ભૂમિમાં પ્રવેશ કર્યાં.
વીરદેવ, હવે સાવધાનીથી આપણે આગળ વધવું પડશે.’
આપણે પ્રતિ પળ સાવધાન જ છીએ !' હવે આપણે શત્રુના ધરમાં પ્રવેશ કર્યાં છે. શત્રુ ભલેને ભેટી જાય !'
અંજિલ વીરદેવના તેજસ્વી ચહેરા સામે જોઈ રહી. વીરદેવે પાસેની એક ધર્મશાળામાં રાકાવા પ્રસ્તાવ મૂકયા. અંજલિએ માથું હલાવીને અનુ. મતિ આપી. વીરદેવે અશ્વને ધર્માંશાળા તરફ વાળ્યે, તેણે જોયું તે ધશાળામાં પાંચ-સાત પુરુષા ખેઠેલા દેખાયા. અશ્વોના હણહણાટથી તેમનું લક્ષ આ બાજુ દોરાયું. વીરદેવ નિકટ પહોંચ્યા. સામેથી અવાજ આવ્યે :
કાણુ છે ?’ મુસાફર.’
કયાંના ?’ ‘ઉત્તરાપથના.’
કયાં શા?’ ‘તમારા ધેર...’
વીરદેવ ચિઢાયેા. તેના હાથ કમર પર લટકતી કટારી પર ગયા. પાછળ અજલિ આવી પહેાંચી. વીરદેવના ખભે હાથ મૂકયા. પાછળ પાંચ સુબા પશુ આવી ઉભા રહ્યા. ધમ શાળામાં બેઠેલા માણસેાએ મશાલ સળગાવી અને આગ ંતુકાની પાસે એક માણસ આબ્યા. મશાલના પ્રકાશમાં અંજલિએ ધમ શાળાનું નિરીક્ષણ કરી લીધું. પેલે માણસ આવીને ધારી-ધારીને વીરદેવ, અંજલિ વગેરેને જોવા લાગ્યા, અંજલિને જોઈ તે ચમકયા,
અરે, માલ સારા આવ્યેા છે !' તેણે પોતાના સાથીદારો સામે વળી બૂમ પાડી...પરંતુ ખૂમ પાડીને માં બધ કરે તે પહેલાં તે વીરદેવની તલવાર તેના ગળા પર ફરી વળી અને તેને હ ધરતી પર ઢળી પડયા. તેણે ચીસ પાડી તે પ્રાણ નિકળી ગયા. ધર્મશાળામાં બેઠેલા બાકીના છ માણસા તલવાર અને ભાલા સાથે ધસી આવ્યા
