________________
સિંહ અણગાર
પૂ. મુનિરાજ શ્રી ભદ્રગુપ્તવિજયજી મહારાજ કલ્યાણ” માં બેધક તથા પ્રેરક ટૂંકી વાર્તાઓ પ્રગટ કરવાનું અને સર્વ કોઈ લેખકોને સહૃદયભાવે આમંત્રણ આપ્યું છે. ભક્તિ, શ્રધ્ધા, નીતિ, સ્વાર્થત્યાગ, પરોપકાર તથા સૌજન્ય અને ઉદારતાના મંગળતની ઉદ્બોધક મુખ્ય એતિહાસિક વાત હોય તો તે ઇચ્છનીય છે. આવી જ સુબોધક તથા ભક્તિભાવભર્યા હૈયાની વેદનાને વ્યક્ત કરતી એતિહાસિક વાર્તા કલ્યાણ પ્રત્યેના મમત્વભાવથી પ્રેરાઈને પૂ. મુનિરાજશ્રીએ અમારા આમંત્રણને માન આપી કલ્યાણ માટે ખાસ લખીને મોકલી છે, તે અમે અહિં આનંદ તથા કૃતજ્ઞતાપૂર્વક પ્રગટ કરીએ છીએ.
મહા જુલમ થઈ ગયે...”
એક નમાલે માણસ પોતાના તારણહારની સાથે જુલમ તે કે? મૃત્યલેક ને દેવલેકમાં ચેડાં કરી જાય તે વિલે મેંઢ જોયા કરે? હું જે હાહાકાર વર્તાઈ ગયે...”
હેલું..” “પણ..ભાઈ હું એક વાત પૂછું?'
અરે, સાંભળે તે ખરા...” બેલ ને.” વીર વર્ધમાન નિરાગી... વીતરાગ છે, પરંતુ
શાળાએ જ્યાં પરમાત્માની સાથે તેડાતેમના હજારે શિખે પણ કેવા?''
ઇથી વાત કરવા માંડી ત્યાં પરમાત્મા પર–પરમ પ્રીતિવાળા સુનક્ષત્ર અણગાર અને સર્વાનુમતિ
મહર્ષિ ઝાલ્યા ન રહ્યા! - કેમ છે? ગૌતમ, અગ્નિભૂતિ, વાયુભૂતિ. “શું કર્યું તેમણે?' વગેરે ચૌદ હજાર શિવે હોય અને ગોશાળા
“વરચે કૂદી પડયા. ગોશાળી રોજાયે જે એક પામર માણસ પરમાત્માના શરીરે
અને તેલેશ્યાથી બંનેને જીવતા ને જીવતા પીડા ઉપજાવી જાય તે શું લાજવા જેવું નથી?'
જલાવી દીધા..? તમે અડધું જાણીને બોલે છે..”
અરરર...ઘેર હત્યા...” તે તમે આખું કહે !”
તેજસ્વી સૂર્ય ઘનઘેર વાદળની પાછળ છુપાઈ જ્યારે ગશાળાના આગમનના સમાચાર ગયો હતે. વાયુ થંભી ગયે હતે. દિશાએ આનંદ અણગારે આપ્યા હતા ત્યારે જ ભ. શ્રી નિરવ ભાસતી હતી. પંખીઓ પણ જાણે મંત્રમુગ્ધ મહાવીર વર્ધમાને પોતાના તમામ શિષ્યને બનીને ઉડી વ્યથાને અનુભવતાં દષ્ટિગોચર આજ્ઞા કરી હતી, તે તમે જાણે છે?- થતાં હતાં. “ના.
ત્યારે..કઈ જ પ્રફુલ્લિત દેખાતું ન હતું. “ભગવાને પિતાના બધા જ સમર્થ અને આ ઘટાદાર વટવૃક્ષની નીચે બે આધેડ વયના અસમર્થ શિખેને ગોશાળાથી અળગા રહેવાની
પુરુષે બેઠા હતા. તે બંને શ્રાવતિનગરથી આવી આજ્ઞા કરી હતી..”
રહેલા હતા. હજુ બહુ પંથ નહેાતે કાપે છતાં તે યે શું થઈ ગયું ? ભગવાન તે કહે પણ બંને સશક્ત મુસાફરે કંઈક વિશેષ શ્રમને અનુભગવાન પર અવિચલ રાગવાળા શિખ્યા શું ભવી રહ્યા હતા. બંનેના મુખ પર ચિંતા..ખેદ
