________________
શાંતિની શોધમાં
શ્રી કીર્તિકુમાર વોરા શાંતિની બૂમો આજે ચોમેર સંભળાય છે, પણ એને મેળવવાનાં સાચા સાધનોને મેળવવાની મહેનત બહુજ ઓછા કરે છે. લેખકે અહિં શાંતિ માટેના જગતના પ્રયત્નો દર્શાવી.. શાંતિ મેળવવા ઓછામાં ઓછું શું કરવું જોઈએ, તે જણાવ્યું છે.
શાન્તિને કણ નથી ચાહતું ? દરેક ચાહે ઘેર આવેલા પુત્રને માતા-પિતા કે ભાઈ બહેન છે. કઈ પણ એવી વ્યક્તિ નથી કે જેને શું પૂછશે ? અશાંતિ પસંદ હોય ? અને હોય પણ શા “ભાઈ શું કમાયે ?” માટે? શાન્તિ દરેકને પસંદ પડે છે. આધિ- બસ પહેલીજ પૈસાની વાત, કઈ કહેશે, વ્યાધિ અને ઉપાધિ રૂપ અશાન્તિ કેઈને કે અનીતિ કેટલી કરી ? જુઠું કેટલું બેલ્યો ? પણ ગમતી નથી.
પ્રપંચ કેટલો કર્યો ? અરે કોઈ પૂછશે, કે પરંતુ સાચી શાન્તિ મળે કેમ? એ કઈ દેવ-ગુરુ અને ધમની ભક્તિ કેટલી કરી ? અરે વિચારે છે? અરે શાન્તિ શું ચીજ છે, એ ઘણી ખમ્મા, દેવ-ગુરુ આજે તે પૈસાને જ પણ કઈ વિચારે છે? ખરી શાન્તિ આત્માની મનાય છે ને ? કે પુદ્ગલની ? અરે આજે આત્માની શાન્તિનું “ હારો પરમેશ્વરને હું પિસાનો દાસ” તે કઈ નામ જ લેતું નથી.
બેલે આથી વધારે શું હોય ? આ આજેતો શાન્તિને બદલે અશાતિના કહેવત આજેતે લાગુ પડી રહી છે. પૈસાની ઉકરડા વાળનાર પૈસે ભેગો કરવામાં જ બધા પ્રાપ્તિ પાછળ મનુષ્ય કેટલી વિટંબણા રાચ્યામસ્યા રહે છે. જ્યાં જુઓ ત્યાં તું કેટલા ભોગવી કેટલાય કાળાંધળાં કરી, કેટલાય કમાયે. અમારે સાલું સવળું જ નથી આવતું ! કાવાદાવા કરે છે, અને છતાંય મળેલ પિ આવીજ સ્વાર્થ ભરેલી વાતે થયા કરે છે. સાચવવાની ઉપાધિ થતાં છેવટે તેને તો અશા
પરસ્પર એક-બીજા મળે ત્યારે વ્યાપાર, નિજ રહે છે. આવી અશાન્તિ ઉભી કરાવનાર રોજગાર કે પારકાં નળીયાં ગણવાની જ વાત. પેસ લેતાં–મેળવતાં, મેળવ્યા પછી પિતે રાજી કઈ આશમી નબળી પડી ગઈ, કઈ આશાભી થાય છે. પરંતુ એ પૈસો કેઈને આપવા ઠીક છે, કોણે વલણ ચુકવ્યું, કોણે ના પાડી, વખત આવે છે, ત્યારે પાઘડી ફેરવતાં તે જરાય કેણુ ડીટર થયે, બસ એવીજ વાતે સટ્ટા અચકાતો નથી. બજારમાં, બીજું હોય પણ શું?
મુંબઈના સટ્ટાબજારમાં કેટલાય કરેડામુંબઈ, અમદાવાદ, કલકત્તા કે રંગુનથી ધિપતીઓ થઈ ગયા, આજે એમને પૈસા
