Jain_Satyaprakash 1954 06

Author(s): Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad

Page 12

૧૫૪] શ્રી જૈન સત્ય પ્રકાશ
[વર્ષ : ૧૯ એટલે મેં આગ્રલતાનું રૂપ લીધું અને અશોક વૃક્ષને વળગી પડી. રાજાએ જાણ્યું કે મારા સર્વ વસ્ત્રો મેટા વાવટાળથી ઊડી ગયાં છે એટલે તેણે રે પીટાવ્યો કે હે બેબીઓ ! તમે જ્યાં હો ત્યાંથી પાછા આવો. તમને અભય છે. બધા તે ઢરે સાંભળીને ઘેર આવ્યા અને હું પણ મારું મૂળ રૂપ ધારણ કરીને ઘેર ગઈ. મારા પિતા ગાડાં લેવાને નદીએ ગયે. તે ગાડાં બાંધવાના દેરડા-વાધરે બધાં શિયાળો ખાઈ ગયાં હતાં. મારે બાપ તેની તપાસ કરતા હતા. તેવામાં તેના હાથમાં એક ઊંદરનું પૂછડું આવ્યું. તેના મોટામાં મોટા વાધ કરીને ગાડાં લઈને તે ઘેર આવ્યા. બેલે, આ બરાબર છે ને? - એ સાંભળીને શશકે જવાબ આપ્યો-ઈશ્વરનું લિંગ કેટલું મોટું છે કે જેને બ્રહ્માવિષણુ પણ પાર ન પામ્યા. હનુમાનનું પૂછડું કેવું મોટું કે લંકાને વીંટી લીધી ને સળગાવી ? તે ઊંદરનું પૂંછડું મોટું હોય તે પણ માની શકાય એવી વાત છે. ઈન્દ્રનું અપમાન કરવાથી બૃહસ્પતિના શ્રાપે નહુષ રાજા અજગર થઈને અરણ્યમાં પડ્યો હતો ને યુધિષ્ઠિરે તેને મૂળ રૂપ કર્યો તે તું છે અને આમલતા થઈને વળી મૂળ સ્વરૂપ પામી તે બરાબર છે. '
ખંડપનાએ વળી કહ્યું કે, હે ધૂર્તના સરદારે ! હજુ પણ હું કહું છું કે તમે મારું માનો ને મને પગે પડે તે તમને બધાને પેટ ભરીને ખવરાવું, નહિ તે પાછળથી પસ્તાશો. પછીથી તમારી કોડીની કિંમત નહિ રહે. હું તમને જીતી લઈશ. એ સાંભળીને બધા ધૂતોએ કહ્યું કે, તું એક સ્ત્રી ! અમને જીતી લઈશ? અમને બ્રહ્મા-વિષ્ણુ- બૃહસ્પતિ કાઈ જીતી શકે એમ નથી. તો તું કોણ હિસાબમાં! ખંડપનાએ કહ્યું ત્યારે જુઓ, સાંભળો : રાજાના ઢઢેરાથી નિર્ભય થયા પછી મને એમ થયું કે મારે તેનાં વસ્ત્રો શોધી આપવાં જોઈએ. એટલે હું રાજાની આજ્ઞા લઈને તે શોધવા નીકળી. મારા ચાર ન કરે પહેલાં નાસી ગયા હતા. પૃથ્વીમાં ભમતી ભમતી આજે અહીં આવી ને તમે ચાર મારા નાસી ગયેલા નોકરે છે અને રાજાના વસ્ત્રો લીધાં છે. કેમ બરાબર છે ને? જે ધૂર્તી ના પાડે તે હાર્યા કહેવાય અને બેજન કરાવવું પડે અને બરાબર છે એમ કહે તે પેલી ધૂતારીના દસ ગણાય અને વસ્ત્રો આપવાં પડે. એટલે તેઓ મૂંઝાયા, બેદ કરતાં દીન થઈને કહેવા લાગ્યા કે—હે ખંડપાના ! તારી બુદ્ધિ અકળ છે. અમારા જેવા ધૂર્ત સરદારોને પણ તે હરાવ્યા છે. માટે અમે તને વિનવીએ છીએ કે તું અમને બધાને ખવરાવ; સાત સાત દિવસના અમે ભૂખ્યા છીએ.'
ધૂર્તાના વચનથી ખુશ થઈને ખંડપાના બધાને માટે ભોજનની વ્યવસ્થા કરવા ચાલી.
ત્યાંથી તે એક મોટા સ્મશાનમાં આવી. ત્યાં તત્કાલ મરણ પામેલો બાળક કોઈ મૂકી ગયાં હતાં. તે તેણે લઈ લીધો, તેને નવરાવી–સાફ કરી, કપડાં પહેરાવીને ઉજૈની નગરીમાં ગઈ ત્યાં એક મોટા શેઠને ત્યાં પહોંચી. શેઠને ત્યાં ઘણું લોકો એકઠા થયા હતા. શેઠ વેપારમાં મશગૂલ હતા, ત્યાં પહોંચીને શેઠને ચીડવવા દીનતાથી કહેવા લાગી કે, હે શેઠ! હું ગરીબ બ્રાહ્મણી છું, મારું કોઈ નથી. આ બાળક ઉપર પણ દયા કરીને કાંઈ મદદ કરે. આપ મહાપુરુષ છો, મહા ઉપકારી છે. વારંવાર એ પ્રમાણે તાર–કરુણ સ્વરે બોલીને શેઠના કાર્યમાં વિક્ષેપ કરવા લાગી એટલે શેઠ ચીડાયા અને નોકરને હુકમ કર્યો કે આ રાંડને બહાર કાઢે.
કરે તેને ધક્કો મારીને બહાર કાઢવા પ્રયત્ન કર્યો, ત્યાં એ એકદમ પરથી નીચે પડી ગઈ અને જોરથી રેવા લાગી, લોકો એકઠા થઈ ગયા. તે બધાને પેલું મરેલું બાળક બતાવીને કહેવા લાગી કે, આ મારે નેધારીને આધાર, મારી આશાવેલને એકને એક તાંતણે.