________________
અંતિમ દિવસો
૧૨૧ તેવું જ હોય છે. પરંતુ કોઈ પણ સ્થિતિમાં, જ્યાં સુધી માણસનું અકેએક પાપ ધોવાઈને તે પૃથ્વી પર નિષ્કલંક થઈને ન ફરે ત્યાં સુધી તેને દુ:ખમાંથી ક્ષમા નહીં મળે.”
આખી રાત મહંમદસાહેબ કુરાનની સૂરાઓ, જેમાં અલ્લાની સ્તુતિ કરવામાં આવી છે તે, વારંવાર પઢતા રહ્યા.
- રવિવારે અશક્તિ અત્યંત હતી. બીમાર થયા તે દિવસથી જ તેઓ સતત ઉપવાસ કરતા હતા. રવિવારે અડધી બેશુદ્ધિની સ્થિતિમાં કોઈએ તેમના મોંમાં કોઈક દવા લાવીને રેડી દીધી. આથી તેમને ઘણું દુઃખ થયું અને તે નારાજ થયા. એક વાર મોં પરથી કપડું ખસેડીને કહ્યું:
જે લોકો પોતાના પેગંબરોની કબરોની પૂજા કરવા માંડે છે તેમના પર અલાનો કોપ હજો. હે અલ્લા, મારી કબરની કદી કોઈ પૂજા ન કરે.”
રવિવારે જ તેમણે આયશાને કહ્યું, “તમારી પાસે બિલકુલ પૈસા ન રાખશો. જે કંઈ બચાવીને ક્યાંક રાખી મૂક્યું હોય તે ગરીબોને વહેંચી દો.” આયશાએ કાંઈક વિચાર કર્યો. તેણે કયાંકથી કોઈ પ્રસંગને માટે સોનાના છ દીનાર પોતાની પાસે છાનામાના બચાવીને રાખી મૂક્યા હતા. થોડી વાર પછી મહંમદસાહેબે ફરીથી કહ્યું કે જે કાંઈ હોય તે મને આપી . આયશાએ છ ીનાર મહંમદસાહેબના હાથમાં ગણી આપ્યા. મહંમદસાહેબે તરત જ કેટલાંક ગરીબ કુટુંબોમાં તે વહેંચી દેવાની આજ્ઞા કરી. તે પ્રમાણે તે વહેંચી દેવામાં આવ્યા. પછી મહંમદસાહેબે કહ્યું: “હવે મને શાતિ મળી. હું મારા અલ્લાને મળવા જાઉં અને એ સોનું મારી મિલકત રહે એ ખરેખર સારું નહોતું.”
હવે મહંમસાહેબ ખરેખર અકિંચન હતા. રવિવારની રાતે દીવો કરવા માટે આયશાને એક પડોશીને ત્યાંથી તેલ માગવું પડ્યું. અને મરતી વખતે મહમદસાહેબનું પોતાનું કવચ લગભગ દોઢ મણ જવના બદલામાં ગીરો મૂકેલું હતું.
રવિવારની રાત માંદગીમાં વીતી. સોમવારે સવારે તાવ હલકો પડયો અને તબિયત કાંઈક ઠીક લાગવા માંડી. બહાર મસીદના ચોકમાં હજારો
