________________
૩૫
બુઢ્ઢો સેતાન કેડ બાંધે છે રાજાએ નવા મહેલ બંધાવવા માંડયો : લક્કડ લાવા, પથ્થર લાવા, ચૂના લાવા ! કડિયા આવે, મજૂર આવે, સુથાર આવે ! માટો પગાર આપું, વધારે ભાવ આપું !”
પણ આ શું? કોઈ લક્કડ લાવતું નથી, કોઈ પથ્થર લાવતું નથી – કશું જ આવતું નથી, કોઈ આવતું નથી. સેતાનેય મેાટું મકાન બંધાવવા માંડેલું. ખૂબ કિંમત આપે, મોટો પગાર આપે. બધા ત્યાં જ જાય – માલ વેચવા, મજૂરી કરવા !
રાજાએ ભાવ વધાર્યું – પગાર વધાર્યો. · હવે તે આવા, હવે તા
લાવા!'
સેતાને એનાથીય વધુ ભાવ વધાર્યો ને પગાર પણ ! રાજા પાસે તિજોરી છલકાય : એણેય ભાવ વધાર્યો, પગાર વધાર્યો. પણ સેતાન પાસે અઢળક નાણાં. તેણે રાજા કરતાંય વધારે ભાવ આપવા માંડયો, ને પગાર પણ.
લોકો તેને જ માલ વેચે, તેને ત્યાં જ મજૂરી કરે. ખૂબ પૈસા કમાય ને રાજાના વેરા ભરે. રાજાને વેરા મળે; પણ મજૂર નહિ, માલ નહિ! રાજાના મહેલ રહ્યો અધૂરા.
-
રાજાએ માટા બગીચે! દેાર્યો. પછી મંગાવ્યા છેાડ – મંગાવ્યાં બી – મંગાવ્યા રોપા – બાલાવ્યા મજૂરો. ‘ભારે કિંમત, મોટા પગાર!'
પણ કોઈ આવે તને! સેતાને બંધાવવા માંડયો પાણીને મોટો કુંડ. બધા મજૂરો ત્યાં – બધા માલ ત્યાં !
આવ્યા શિયાળા. રાજાને રૂંછાંવાળા ડગલા જોઈએ. ‘લાવા ચામડાં – રુવાંટીવાળાં. કિંમત રોકડી ! ’
કોઈ રાજાને ન વેચે. સેતાન બધાં ખરીદી લે. ડગલા બનાવરાવે ને પાથરણાં. બધા એરડા મઢી દીધા – રૂંછાળાં ચામડાંથી. રાજાને ડગલા માટે એક પણ મળ્યું નહિ!
રાજાને ઘેાડા જોઈએ. એકે ન મળ્યા. ‘કયાં ગયા બધા ઘોડા?’
