Atmanand Prakash Pustak 084 Ank 02

Author(s): Kantilal J Doshi
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 4

એક વખત સામિલ નામના બ્રાહ્મણે યજ્ઞ કર્યા હતા અને તેજ વખતે ભગવાન મહાવીરે ધર્મ સભા રચી, તે વખતે આકાશમાંથી દેવદેવીઓ મહાવીર સ્વામીની ધર્મ સભામાં આવ્યા. તેવું વાતાવરણ જોઇને ઇન્દ્રભૂતિ ગૌતમ પણ ભગવાન મહાવીર પાસે પધાર્યા.
ભગાન મહાવીર સ્વામીએ વાત્સલ્ય નીત રતી વાણીથી ગૌતમ સ્વામીનું નામ ખેલીને આવકાર્યા. તેનુ સ્વાગત કર્યુ. અમર આત્મતત્વના અસ્તિત્વ વિષેના તેના સ ંદેહ દૂર કર્યો, અને આત્મતત્વને સાક્ષાત્કાર કરવા ઉદ્યમ કરે તેમ સમજાવ્યુ. તેથી ઇન્દ્રભૂતિ ગૌતમ સદાને માટે કલ્પવૃક્ષ સમાન સ`જ્ઞ, સર્વદર્શી, સમભાવી ભગવાન મહાવીરના ચરણામાં ૫૦૦ શિષ્યા સહિત જોડાયા. વૈશાખ શુદ અગ્યારસને દિવસે ગૌતમ સ્વામીએ દીક્ષા લીધી અને ત્યારથી જીવન સાધના અને શ સન પ્રભાવના એજ એનુ જીવન કાર્ય બન્યું.
ગૌતમ સ્વામીના જીવ ઘણા આગલા પૂર્વ ભવે મરીચિના શિષ્ય કપિલ નામે હતેા. તે સમયે પણ એકબીજા પ્રત્યે ખૂબજ આદરભાવ હતા. ત્યારપછી ભગવાન મહાવીરના અરમે ભવે ત્રિપૃષ્ટ વાસુદેવ અને સારથિરૂપે ફરી મળ્યા. ત્રિપૃષ્ટ વાસુદેવે જ્યારે સિ`હને માર્યો ત્યારે સારથિએ તે સિંહને પ્રભુનું' નામસ્મરણ સંભળાવ્યુ હતું. તેથી તે સિ ંહના જીવ ખેડૂત ગૌતમસ્વામી પ્રત્યે રાગવાળા થયા અને મહાવીર સ્વામીને જોઈને તેના પ્રત્યે દુર્ભાવ થવાથી સાધુના વેશ ઉતારી જતા રહ્યો.
ગૌતમસ્વામી સાચા મુમુક્ષુ હતા. મહાવીર પ્રભુનું ધર્માંતી પામીને એક ક્ષણને પણ દુરૂપયોગ કર્યા નહતા. ઉગ્રતપસ્વી, દીપ્તતપસ્વી, નૈષ્ઠિક બ્રહ્મચર્ય વિ. ગુણામાં તેને સ્તવવામાં આવ્યા છે, સ્વભાવે સરળ, ભદ્રિક અંતઃકરણ, વિનમ્રતાની અને વિવેકશીલતાની મૂર્તિ મધુર અને કલ્યાણકારી વાણી. તેની નામના ચામર
૧૮]
લબ્ધિના ભડાર તરીકે વિસ્તરી રહી. તેમણે છઠ્ઠને પારણે છઠ્ઠું ૩૦ વર્ષ સુધી કર્યાં. અને અનેક લબ્ધિએ મેળવી.
અંગુઠામાં એવુ' અમૃત વસેલુ` કે જે વસ્તુઆના સ્પર્શ થતા તે અખૂટ બની જતી. તે લબ્ધિઓના ભંડાર રૂપ બનીને દુઃખી રાગી જીવાના આધારરૂપ અને અશણુના શરણરૂપ ખેતી ગયા. અને એમનુ નામ મોંગલકારી ખની ગયું. આમ છતાં ઋદ્ધિ સિદ્ધિ અને લબ્ધિના
ભંડાર ગુરુ ગૌતમસ્વામીનું ધ્યેય એકજ હતું કે હું કયારેં પૂણ વીતરાગ ખનું અને કયારે મને મુક્તિ મળે.
આદર્શ શિષ્ય આદર્શ ગુરુ.
ભગવાન મહાવીર કાયા હતા. ગુરુ ગૌતમ છાયા હતા, ગૌતમને જ્ઞાન ઘણું હતું. વયમાં ભગવાનથી માટા હતા. છતાં પ્રભુ આગળ તે બાળક બની જતા, તેથી જયારે ગુરુ ગૌતમ પ્રશ્ન પૂછતાં ત્યારે બહુ દૂર પણ નહિ,બહુ નીકટ પણ નહિ અને નીચુ મુખ રાખી નમ્રાતિનમ્ર ભાવે રહેતા. દિલબર દિલના સિદ્ધાંત :-વ્યક્તિ નાવા તા ભાવના મળે. ગુરુ ગૌતમ અને ભગવાન મહાવીરને ગુરૂ શિષ્ય તરીકેના આ છેલ્લા ભવ હતા. મરણુ પછી નિર્વાણ પામી સિદ્ધક્ષેત્રમાં રહેવાવાળા હતા,
ગુરુ ગૌતમ મતિજ્ઞાન, શ્રુતજ્ઞાન, અવધિજ્ઞ ન, મનઃવજ્ઞાન એ ચારજ્ઞાન ધરાવતા હતા. તેને કેવળજ્ઞાન અને મેક્ષ મેળવવાના ઉત્કટ ઝંખના હતી.
એક દિવસ મહાવીરે પાતાની ધ દેશનામાં અષ્ટાપદ પર્યંત મહિમા વર્ણવતાં કહ્યું કે જે સાધક પોતાની લબ્ધિના બળે અષ્ટાપદ ઉપર જઇ ત્યાં રહેલા જિનબિંબને દના કરી એક રાત્રિ ત્યાં રહે તે માક્ષને અધિકારી બનીને તેજ ભવમાં મોક્ષને પામે છે. તેથી ગુરુગૌતમ અષ્ટા પઢની યાત્રા માટે રવાના થયા. તેઓ આકાશમાં ગમન કરવાની લબ્ધિથી અષ્ટા પદની તળેટીમાં
[આત્માનંદ પ્રકાશ