Atmanand Prakash Pustak 084 Ank 02

Author(s): Kantilal J Doshi
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

થાકથી અને મારની સખત પીડાથી પીડાતે હું કેટલે બધે થરથરું છું ! મને કેટલો ભય ધમ રૂચિ તે આ સાંભળતાં જ કંપવા લાગ્યો. લાગે છે મરવાને! તે જે મારી ઉપર આવી પણ એનાં મોં પરના ભામાં લેશ પણ પરિન પડે તે મને નથી ગમતું, તે મારાથી નથી ખમાતું, વર્તન ન આવ્યું. દઢપણે જામી પડેલી દઢતાની એ મરણને અત્યાચાર બિચારાં નિર્દોષ પંખીઓ રેખા એ દયામણી તે ન જ બની.
ઉપર આપણે આચરીએ. હું આચરું, તે એ ચાબુક આવ્યો. હવામાં સન્ન કરતો વીઝા. જીવને શી શી વેદના નહિ થતી હોય ? એમના હમણાં પડે કે પડશે એ વિચારે ધર્મચિ પર એ વખતે શું શું નહિ વીતતું હોય? અને આ છે મીચી ગયો. એ જોઈને રાજાએ પૂછયું: હું તે તમને ફરિયાદ પણ કરી શકું એમ છું, લાલ છે કર ! હજી બચવું હે ય તે કશું કરવા એ મૂંગા જી કોને જઈને કહેવાનાં ? યાર થઈ જાય ને જીવહત્યા કરવાની હા ભણી અને રાજન ! જે આપણને નથી ગમતું, દે, તે તને છોડી મૂકે.
તે મરણ, આપણું જીવનને ખાતર, આપણું પેટ પણ. ધર્મરુચિ અડગ રહ્યો. રે ! “પ્રાણ જાય ભરવાને ખાતર, મૂંગાં પંખીઓને આપણે પણ પ્રતિજ્ઞા ન તૂટે' એ ઉતિ આવા દાનશ્ચયી આપીએ, એ કરતાં તે આપણે આપણું જીવતર જીવનનું સારદેહને જ હશે ને ?
ત્યજી દેવું વધુ શ્રેષ્ઠ છે, બહેતર છે. રાજાએ એની પ્રતિભાને નાણવાને છેલ્લે માટે મહારાજ ! મને ક્ષમા કરજો. હું કોઈ અને ભીષણ પ્રયાસ કરવાનો નિર્ણય કર્યો. એણે પણ રીતે મરવા તૈયાર છું. તમારા માણસને મદેન્મત્ત હાથી મંગાવ્યા. ધર્મચિની સામે હાથી છૂટે મૂકવાની આજ્ઞા બેધડક આપે, એને ખડો કરાવીને એણે પૂછg છે. હજી જય અરિહંત ! કહું છું કે માની જા. નહિ તે આ હાથીને " ધીમાં પણ ખુમારી ભર્યા સ્વરે આ વચને એક પગ, અને તારે કચ્ચરઘાણ વળી જશે. બે લીને ધર્મરુચિએ તરત જ આંખ મીંચી
ધર્મચિને લાગ્યું કે રાજા સાચેસાચ મારી દીધી. વધ કરાવશે જ. એને થયું: “ હે લીધેલાં શ્રોતાજનો ચિંતાતુર બની ગયા હતા. શું વ્રતના પાલન માટે મારે મક્વાનું આ વે, એનાંથી થશે? આવાં અડગ વ્રત પાલકનો પણ નાશ થશે? રૂડું શું ?' અને એ ટટાર થઈ ગયે એન મેં ધામ એનું રક્ષણ નહિ કરે ? એવા પ્રશ્નો સૌનાં પર અનેરી દીતિ પ્રસરી ગઈ. એને થાક, એની હૃદયમાં ઊઠવા માંડ્યાં. સભાખંડમાં ભારે ઉત્તપીડા, બધું જ જાણે ઓસરી ગયું. પોતાની ઝના વ્યાપી ચૂકી હતી. તે આચાર્ય મહારાજ તેજ નીતરતી આંખે રાજાના માં સામે નોંધીને પણ વિભોર બનીને વાણી વાટે હૃદયની ઊર્મિઓને એ બોલ્યો :
જ જાણે ઠાલવી રહ્યાં હતાં : મહારાજ ! જે મારાં મરણથી અનેક “પણ.....પણ આ શું ? પ્રાણીઓને જીવતદાન મળતું હોય, તો હું એક ઘમરુશિ તો મરણની રાહ જેતે નવકારનાં મરી જાઉં. એ મને વધુ ગમશે કેમ કે “બધાં ધ્યાનમાં લીન બનીને ઊભે છે. અનુચરોના
જીવન ઈચ્છે છે, મરણ નહિ. એ સત્યને શ્વાસ પણ અદ્ધર થઈ ગયા છે. રાજાની છેલ્લી અત્યારે યાદ કરું છું તે મને લાગે છે કે અત્યારે આજ્ઞા સાંભળવા એ એકકાન બનીને ખડાં તમે મને મારી નંખાવવા તૈયાર થયા છે. ત્યારે છે. ત્યાં જ રાજાને શાંત આક્રોશ સૌના -મને કેટલી વેદના થાય છે! મરણનાં આતંકથી કાને પડે : અનુચ હાથીને પાછો લઈ ડિસેમ્બર-૮૬]
[૨૩