________________
એક મિનિટ માટે આ પણ વિચારીએ... ધારો કે દુનિયામાં બહુ મોટી સંખ્યામાં લોકો શાકાહારી થઈ જાય અને માંસની માગ ખૂબ જ ઘટી જાય, પરંતુ આપણી દૂધની માગ આજની જેમ ખૂબ જ વધારે રહે તો શું થાય? આનું શું પરિણામ આવે?
ડેરી ઉદ્યોગને તો આજની જેમ દૂધની માગને સંતોષવા માટે મોટી સંખ્યામાં પ્રાણીઓની જરૂર પડવાની છે અને એ તો એની રીત મુજબ કરોડોની સંખ્યામાં બિનકુદરતી રીતે પ્રાણીઓનો ઉછેર કરશે અને બહુ ક્રૂર પદ્ધતિઓથી વધારેમાં વધારે દૂધ મેળવીને જલદીથી પ્રાણીઓનું ઉપયોગી આયુષ્ય ઓછું કર્યા કરશે, પરંતુ ડેરી ઉદ્યોગમાં જેની જરૂરિયાત પૂરી થઈ ગઈ હોય એવાં આટલાં બધાં પ્રાણીઓની સંભાળ કોણ લેશે? આજની પાંજરાપોળ પાસે આટલી જગ્યા નથી. ઘણી બધી નવી પાંજરાપોળો બાંધવાથી પણ કરોડો પ્રાણીઓનો સમાવેશ શક્ય નથી.
આવા સંજોગો ઊભા થાય તો શું કરવું એનો જવાબ શોધવો મુશ્કેલ છે. બીજું, પ્રાણીઓનાં ચામડાંની આપણી વધતી જતી માગને કઈ રીતે પૂરી કરશું?
આના પરથી એક વાત તો આપણી નજર સામે સ્પષ્ટ દેખાય છે કે પ્રાણીહત્યાની વધતી જતી સમસ્યાના મૂળમાં ફક્ત માંસ ઉદ્યોગ જ જવાબદાર નથી.
આપણે શાકાહારી દરેક લોકોએ આપણી જાતને એક સવાલ એ પૂછવાનો છે કે પ્રાણીઓની કતલેઆમની આખી પ્રક્રિયામાં આપણો દોષ કેટલો?
અને જો આપણને આપણો દોષ જણાતો હોય તો પછી બીજો સવાલ એ પૂછવાનો કે : - હવે કરીશું શું? - શું કરવું જોઈએ?
મોડું તો થઈ ગયું છે, પરંતુ બહુ મોડું થાય એ પહેલાં જાગવાની જરૂર છે. હવે આપણે પણ શ્વેત ક્રાંતિ કરવી જોઈએ, પરંતુ આપણી ક્રાંતિ સફેદ શબ્દના શાંતિના અર્થને સાર્થક કરે એવી ક્રાંતિ હોવી જોઈએ. દરેક જીવોની શાંતિ માટેની હશે. એક ચોક્કસ વર્ગના લાભ માટે કરવામાં આવેલી ક્રાંતિ બીજા જીવો માટે નરકનું દુ:ખ લઈને આવે એવી ક્રાંતિનું કોઈ મૂલ્ય નથી. કોઈ પણ ક્રાંતિ દરેક જીવોના લાભ માટે હોય તો જ સાચી ક્રાંતિ કહેવાય.
Peace Revolution ઘણા રસ્તા છે. ચાલો, અહિંસાના સાચા માર્ગે ચાલવાની શરૂઆત કરીએ.
