________________
ધ્વનિથી આકાશ ને ભૂમિને મધ્યભાગ પૂરાઈ ગયો. તે મનમાં બોલી કે-“હા વલ્લભ ! તમે એકાંતમાં કહેલી વાત જે મેં આ પાપિણીની પાસે કરી ન હોત તે આ કષ્ટ ઉત્પન્ન થાત નહીં. હા પ્રાણેશ ! હા નાથ ! હા દયાનિધિ ! મેં તમારા મર્મવાકય આ દુષ્ટાની પાસે કહ્યા તેનું આ ફળ છે. હે જીવિતેશ્વર ! આ અસાર સંસારમાં તમારા વિના કારાગૃહની જેમ રહીને હું જીવતી પણ શું કરી શકું? હે સ્વામિન્ ! તમારી સાથે એકજીવવાળી ને દીન એવી મારી અવજ્ઞા કરીને તમે મૌન ધારણ કરીને કેમ રહ્યા છો? મને અમૃત જેવી વાણીવડે કાંઈક જવાબ તો આપ.” આ પ્રમાણે નેહરૂપ મદિરાના
ગથી હોય તેમ અનેક પ્રકારના વિલાપ કરતી અને મહાદુઃખવડે પ્રપરિત થયેલી તે પણ મૂચ્છ પામી. પછી ઘણા શીતોપચારવડે થોડા વખતમાં રાજકન્યાને સચેતન કરીને સ્કુરાયમાન વાણીવડે પેલી વેશ્યા બોલી કે અરે મૂર્ખ ! તું મારા આ સ્વરૂપને જાણતી નથી કે મેં સિદ્ધસીકેત્તરીએ તારે માટે જ આ બધે પ્રપંચ રચે છે, તેનું કારણ સાંભળ !
અહીંથી સો જન દૂર વિજયપુર નામનું નગર છે, જેને ગઢ દેવાંગનાઓને રત્નવિનાના આદર્શ (કાચ) જે છે. તે નગર કલ્પવૃક્ષ જેવા દાતારવડે, અનેક દેવમંદિરો વડે, અપ્સરા જેવી સ્ત્રીઓ વડે અને દેવ જેવા મનુષ્પાવડે મનોરમ છે. અમૂલ્ય અને સ્વચ્છ એવા અમૃતવડે તેમજ સ્કુરાયમાન કાંતિવાળા મણિઓવડે ઈંદ્ર જ જાણે પોતાની સારભૂત વસ્તુઓ અહીં રાખી ન હોય એમ જણાય છે. અનેક બગીચાઓ, નદીઓ, કુવાઓ, તળા, મઠે અને મંદિર વડે લંકાથી પણ અધિક શોભાવાળું ને જનને સુખદાયક તે નગર છે. તે નગ
