Shripal Katha Anupreksha

Author(s): Naychandrasagarsuri
Publisher: Purnanand Prakashan

Page 90

ન
એ વિચારી જ નથી. બધા નથી, મારું કોઈ,
પણ ભૂલે... હું એકલો છું મારું કોઈ નથી, મારું કોઈ સાંભળતું નથી, મહેનત કરું છું પણ કાંઈ મળતું જ નથી. બધા મને હેરાન, પરેશાન કરે છે. ક્યાં જાઉં, શું કરું? એ વિચારોમાં સમય ગુમાવે. આ દીનતામાં રહેનારો વ્યક્તિ ધર્મ આરાધના ન કરી શકે. વ્યવહાર પણ સારી રીતે નિભાવી ન શકે. દીનતાથી સત્ત્વ નષ્ટ થઈ જાય છે. આત્મવિશ્વાસ તુટતો જાય છે. વિકલ્પોની વણઝાર સામે ઉભી થાય છે. પરંપરાએ દીનતા વધતી જાય છે. આ દીનતાનો દોષને ટાળવા માટે ખુમારી, શૌર્યભાવ જોઈએ. જે પણ પરિસ્થિતિ આવે તેને હસતે મોઢે સ્વીકારી લે. કોઈ એકલાપણું અનુભવે નહીં, સંસારના સ્વરૂપને વિચારે, સંસાર દુઃખમય છે, ત્યાં સુખ મળવાનું ક્યાંથી? એમ વિચારે કે જે સંયોગો મળ્યા છે તેનો ઉપયોગ કરીને મારે કઈ રીતે આત્મસાધના કરી લેવી. આવી ખુમારીવાળો વ્યક્તિ આર્તધ્યાનથી સદાય મુક્ત રહી શકે છે.
આચાર્ય પદની આરાધનાથી જીવનમાં ખુમારી, શૌર્યભાવ આવે છે. શાસનનું સુકાન સંભાળનાર આચાર્યપદનું ધ્યાન પીળા વર્ણથી કરવાનું છે. પીળો વર્ણ શૌર્યભાવનું પ્રતિક છે. આચાર્ય ભગવંત શાસન ઉપરની આપત્તિઓને, દીનતા રહિત સંયમ સાધના પૂર્વક શૂરા બનીને સામનો કરતા હોય છે. પોતાના જીવનમાં અનેક નાની મોટી સમસ્યાઓ, રોગાદિ આપત્તિઓ આવે તેવા સમયે આર્તધ્યાનમાં ડૂબી ન જાય. પરિસ્થિતિને દુઃખરહિત સ્વીકારી લે. સમજે કે કર્મનો ઉદય છે. આવા સમયમાં પણ જે થઈ શકતું હોય તે કાર્ય-આરાધના કરી લેવા જોઈએ. શ્રીપાલ શાથી ઉબર રાણો બન્યો? પુણ્ય પલટાયું તો જ બધુ ચાલી ગયું. સત્તા સંપત્તિ વૈભવ, પરિવાર, બધાથી વિખૂટો થઈ ગયો. શરીરે કોઢ રોગ થયો છે. મા પણ વિખૂટી પડી છે; પરંતુ હું એકલો છું બધા પાડોશી મને હડધૂત કરે છે એવો વિચાર શ્રીપાલ કરતા નથી. સાતસો કોઢીયાના ટોળામાં ફરે છે. તેઓએ રાણો બનાવ્યો છે. બધા રાણીની શોધમાં છે. કેટલાય રાજ્યમાં જઈ આવ્યા છે. ઉંબરે ક્યાંય દીનતા બતાવી નથી, “હું રાજપુત્ર છું, બધુ ચાલી ગયું છે, કાકા રક્ષકના બદલે ભક્ષક થયા. તમે મને રાજકન્યા આપો” આવું કાંઈ જ બોલતા નથી, ક્યાંય પોતાની ઓળખ આપતા નથી, જે પરિસ્થિતિ આવી છે તેને હસતે મોઢે
ఉండు బలుడుడుపులు
'
છે.©©©©©©©©©©..