________________
આ શિક્ષા બીજાને નહિ, પોતાને જ આપવાની છે. બીજાને સલાહ આપવામાં આપણે સૌ હોંશિયાર છીએ, એક માત્ર પોતાની જાતને છોડીને !
સંથારા પોરસીમાં એટલે જ લખ્યુંઃ “Mાળમજુતાસ ” આ રીતે મુનિ પોતાના આત્માને શિક્ષા આપે.
અઢળક પુણ્ય હોય તો જ આવી દુર્લભ સામગ્રી મળે. ને આવું મળ્યા પછી પણ પ્રમાદ થતો રહે તો શું માનવું? અઢળક પાપ?
* સ્વ-દુષ્કૃત-ગહ કે સુકૃત-અનુમોદના આપણા જીવનમાં નથી તેનું કારણ આપણા જીવનમાં શરણાગતિ નથી. શરણાગતિ હોય તો બીજા બે આવ્યા વિના ન જ રહે.
આરાધના વગેરે કાંઈ ન હોય છતાં નિરાશ નહિ થતા. ડોલ ભલે કૂવામાં છે. દોરી હાથમાં છે. દોરી હાથમાં હોય પછી ચિંતા શી ? આયુષ્યની દોરી હાથમાં છે ત્યાં સુધી જાગૃત બની જાવ.
આવી અવિચ્છિન્ન ઉત્તમ પરંપરા સ્થાનકવાસી, તેરાપંથી, દિગંબર, કાનજી, રજનીશ કે દાદા ભગવાનના કોઈ અનુયાયીઓને મળી નથી, આપણને મળી છે. તે આપણું કેટલું સૌભાગ્ય ગણાય ?
મને તો આવી ઉત્તમ પરંપરા-ઉત્તમ સાધના-પદ્ધતિ કયાંય જોવા મળી નથી, અહીં શું નથી ? ઉત્તમકક્ષાના ધ્યાનયોગ, ભક્તિયોગ, જ્ઞાનયોગ, ચારિત્રયોગ વગેરે બધું જ છે.
આવું મળવા છતાં આપણે સંસાર-સાગર ન તરી શકીએ એનો અર્થ એ જ થયો : ચાલુ જહાજમાંથી આપણે સાગરમાં ભૂસકો મારી દીધો છે. પણ નહિ ડરતા. ભગવાનને પકડી લેજો. આ ભગવાન તમને ગમે તેવા તોફાનમાં હાથો-હાથ પકડીને બહાર કાઢશે.
“પણ મુજ નવિ ભય હાથોહાથે, તારે તે છે સાથે રે.”
ગમે તેવી વિક્ટ પરિસ્થિતિમાં આ ભગવાન માર્ગ બતાવશે. હમણા જ ભરસભામાં ધુરંધરવિજયજીએ પત્થરો ફેંક્યો : સંઘને ભગવાન પણ નમે તો આવા સંઘને નમસ્કાર, નવકારમાં કેમ નથી કર્યો ?
તે વખતે તો મેં કહેલું : નવકારમાં સંઘને નમન છે જ. પણ બીજા જ દિવસે વિચાર આવ્યો ? નમો રિહંત + અરિહંતની
૨૮૪
* * * * * * * * *
* કહે, કલાપૂર્ણસૂરિ-૩
