________________
ડૉલી : મને પણ ખબર પડવી જોઈએ કે ક્યાંક મારી મહેનતની કમાણી શરાબના અડ્ડા પર તો નથી ઉડાવાતી ને ?
સમીર : વાહ ! થોડા પૈસા શું કમાવવા લાગી આસમાનમાં ઉડવા લાગી છે. એને મહેનતની કમાણી કહે છે. ત્યાં મહેનત કરે છે કે કંઈક બીજું. એ તો અલ્લાહ જ જાણે અને જો હું તારા પૈસાને જુગારમાં હારું કે શરાબમાં વહાવું તું મારુ શું કરી શકે છે ? એક કામ કરીએ તને પૈસાની વધારે જરૂર હોય તો તારા ઘરેથી મંગાવી લઉં. પછી આરામથી રહેજે. આટલું કહીને સમીર મોબાઈલ કાઢીને ડૉલીના ઘરે કોલ કરવા લાગ્યો. ગુસ્સામાં આવીને ડૉલીએ સમીરનો મોબાઈલ ખેંચીને ફેંકી દીધો. ડૉલી : ખબરદાર જો મારા ઘરે ફોન લગાવ્યો છે તો, તમારે જો ...
(ડૉલી આગળ કંઈ બોલે એ પહેલા જ સમીરે ગુસ્સામાં એને બે થપ્પડ લગાવી અને પોતાનો બેલ્ટ કાઢીને ડૉલીને મારવા લાગ્યો.)
સમીર : તારી હિંમત કેવી રીતે થઈ મારો મોબાઈલ ફેંકવાની ? બહાર પગ શું મૂક્યો, જબાન કાતરની જેમ ચાલવા લાગી છે. કાન ખોલીને સાંભળી લે અહીં રહેવું હોય તો ઓછા પૈસામાં જીવતા શીખીજા. મહારાણી બનીને જીવવાની પોતાની આદત છોડી દે અને જો આ આદત ન છૂટતી હોય તો પોતાના પિયરથી પૈસા મંગાવી લે સમજી ?
(આટલું કહીને ડૉલીને રડતી મુકીને સમીર ત્યાંથી ચાલી ગયો. બિચારી ડૉલી આજે જાનવરોની જેમ પીટાયા પછી પણ આઁખોમાંથી આંસુ વહાવ્યા સિવાય કંઈ કરી શકતી ન હતી. ક્યાં પોતાના ઘરમાં મહારાણી જેવું જીવન હતું જ્યાં તે એક ગ્લાસ પાણી પણ પોતે ભરતી નહોતી. અને ક્યાં આ નોકરો જેવું જીવન જ્યાં આખો દિવસ મહેનત કર્યા પછી પણ થપ્પડ જ ખાવા મળે છે. ડૉલીના સોનેરી સપનાઓ ઉપર પાણી ફરી ગયું. એનું જીવન નરકથી પણ બદતર બની ગયું હતું. વિચાર્યું હતું કે નોકરી કર્યા પછી બધું જ બરાબર થઈ જશે. પણ જો કિસ્મતમાં રડવાનું જ લખ્યું હોય તો એ કેટલી પણ મહેનત કેમ ન કરે એના હોઠો ઉપર હંસી કેમ આવી શકે છે ? આમ જોવા જઈએ તો એમાં કિસ્મતનો પણ શું દોષ ? પોતાની કિસ્મતને ખોટા રસ્તે લાવવાવાળી તો એ પોતે જ હતી. આટલી માર ખાધા પછી ડૉલીને એટલું દર્દ થવા લાગ્યું કે એ ત્યાંથી ઉઠી જ ન શકી. બહુ મુશ્કેલથી પોતાના બૉસ ને ફોન કરીને એક દિવસની રજા માંગી લીધી. પણ ડૉલીના જીવનમાં આટલેથી પણ શાંતિ ક્યાં હતી. સાંજે જેવી તે ખાવાનું ખાવા માટે બેઠી ત્યારે...)
ન
શબાના ઃ સમીર ! આજે જો મારી બધી સહેલીઓ કેટલી આરામથી હરે-ફરે છે. રોજબરોજ આપણા ઘરે આવે-જાય છે. મને ચાર સપ્તાહ થઈ ગયા છે આ ઘરમાંથી બહાર પગ પણ નથી મૂક્યો. શું આ
150
