________________
શ્રી મહાવીરના શ્રાવકા
સુલસા શ્રાવિકાને ધ લાભપૂર્વક કુશલતા પુછવાનું જશુાવ્યું. પ્રભુ મહાવીરને વંદના નમસ્કાર કરી આ કાશમાર્ગે ઉઠી તત્કાળ રાજગૃહી નગરીમાં આવ્યેા.
પેાતાને તે। શ્રી મહાવીર સ્વામીના વચન ઉપર સ’પૂર્ણ વિશ્વાસ હતા પરંતુ પ્રભુ જેને કુશળતા પુછાવે છે તે સુલસાને કેવી અડગ શ્રદ્દા છે તેની પરીક્ષા માટે રાજગૃહ નગર ખડાર પૂર્વ દિશાના દરવાજા આગળ ચાર મુખ, ચાર ભુજા, બ્રહ્માસ્ત્ર, ત્રણ અક્ષત્ર અને જટા મુકુટ ધારણ કર્યા. પદ્મા સન વાળ્યું, સાવિત્રી અને હુંસવાડનથી અલંકૃત થઇ વેદેાચ્ચાર કરતા સાક્ષાત્ બ્રહ્માજીનું સ્વરૂપ ધારણ કર્યું. આ વાતની લોકોને ખબર થતાં લેાકેાનાં ટાળટાળાં દર્શનાર્થે આવવા લાગ્યા અને સાક્ષાત્ બ્રહ્માનાં દર્શન કરવાથી પેાતાનાં અહેાભાગ્ય માનતા આનદિત થયા. પણ સુલસા ત્યાં ગઇ નહી. તેતેા પેાતાના મનમાં વિચાર કરવા લાગી કે-જ્યાં સ્ત્રી સંગ છે ત્યાં કામેચ્છા અસંપૂર્ણ પશુ ડાય છે. જે અસ્ત્રશસ્ત્ર ધારણ કરે તેને કાઈ પણ શત્રુના ભય હાવા જોઇએ. શ્રમ, ખેદ ન હેાય તેા વાહનની પણ જરૂર ન હાય, જવમાલા ધારણ કરનારને પેાતાના જાપમાં ભૂલ થવાના પ્રસંગ વ્યંજિત થાય અથવા તેના ઉપરી પણુ કાંઇ આશામી હાવા જોઇએ કે જેનુ તે સ્મરણ કરે. જેને શૌચ કરવાની જરૂર હાય તેને કમંડલુ રાખવાની ફરજ પડે. તે પછી એવા અનેક દેષાથી યુક્ત આપણા જેવા સંસારી-સામાન્ય જીવ મુક્તિ આપવાને કેમ સમર્થ થઈ શકે ? જે તે દરિદ્રી હેાય તે શું બીજાને ધનાઢ્ય બનાવી શકે ? માટે સર્વ દોષમુક્ત પ્રભુ મહાવીરજ અસલ બ્રહ્મા છે. કહ્યું છે કેઃ—
"उर्वश्या मुदपादि रागबहुलं चेतो यदीयं पुनः पात्रदण्डकमण्डलुप्रभृतयो यस्याकृतार्थस्थितिम् । आविर्भावयितुं भवन्ति स कथं ब्रह्मा भवेन्मादशा रागद्वेषकषाय दोषरहितो ब्रह्मा कृतार्थोऽस्तु नः ॥
ખીજે દિવસે દક્ષિણ દિશાના દરવાજા બહાર શંખ, ચક્ર, ગદા અને ખગ ધારણ કરી, લક્ષ્મી યુક્ત ગણ્ડ ઉપર બિરાજમાન થઇ સાક્ષાત્ વિષ્ણુ
૩૬૫
ભગવાન પધાર્યાંના લેાકેાને વ્યામાહ ઉત્પન્ન કર્યાં. સ લેાકેા દર્શાનાર્થે તેજ પ્રમાણે ગયા અને સુત્રસાને દન કરવાનું કહ્યું પણ સુલસા તેા તેજ પ્રમાણે વિચાર કરી દોષ રહિત વિષ્ણુના સ્વરૂપનું ચિંતવન
કરવા લાગી. જેમકે—
ચન્નાર્ ચેના વિરિત રહે મૈત્યેન્દ્ર ક્ષ:સ્થત सारथ्येन धनञ्जयस्य समरे योऽमारयत् कौरवान् । नाऽसौ विष्णुरनेककालविषयं यज्ज्ञानमव्याहतं विश्व व्याप्य विज्जृम्भते सतु महाविष्णुर्विशिष्ये मम ।।
ત્રીજે દિવસે પશ્ચિમ દિશાના દરવાજે શંકરનું રૂપ ધરીને ખેડે. ઋષભનું વાહન રાખ્યું. લલાટે અચંદ્રને ધારણ કર્યાં. પાતી સાથે રાખી, ગજ ચ ના વસ્ત્ર પહેર્યા, ત્રણ નેત્ર કર્યા, શરીરે ભસ્મને અગરાત્ર કર્યો. ભુજામાં ખડ્ડીંગ, ત્રિશૂળ અને પિનાક રાખ્યા, ગળામાં કપાળેાની ફંડમાળા ધાળુ કરી અને ભૂતના વિવિધ ગણાથી સંયુક્ત થઈને ધર્મોપદેશ કરી લેાકેાને આકર્ષિત કર્યાં, પરંતુ ઉપર પ્રમાણે વિચાર કરી સુલસા જરા માત્ર પણ ડગી નહી. અને " दग्धं येन पुरत्रयं शरभवा तीव्रार्चिषा वन्दिना, यो वा नृत्यति मत्तवत् पितृवने यस्यात्मजो वा गुहः। सोऽयं किं मम शङ्करो भयरुषाऽज्ञानार्त्ति मोहक्षयं कृत्वा यः स तु सर्ववित् तनुभृतां क्षेमंकरः शङ्करः ॥
એવા શુદ્ધ શકરનુ સ્મરણ કરતી રહી. ચેાથે દિવસે ઉત્તર દિશામાં ત્રણ ગઢ વિગેરે દિવ્ય શાભાયુક્ત સમવસરણુ રચી જિનેશ્વરનું રૂપ ધારણુ કરી ખેડા. લેાકેાની મેાટી મેદિની ધર્મમાં ભળવા આવવા લાગી, સુલળાને ત્યાં પણ આવેલી જોઈ નહી તેથી તેને ચળાવવા માટે ખાસ માથુસ મેકલી કહેવડાવ્યું કે− શ્રી વીરસ્વામી સમેાસર્યાં છે છતાં તું વંદનાર્થે અને ધર્મોપદેશ સાંભળવા આવવામાં ક્રમ વિલંબ કરે છે?” ત્યારે સુલસાએ કહ્યું કે-આ ચાવીસમાં તીર્થંકર શ્રી મહાવીર પ્રભુ નથી,
"
અરે મુગ્ધા ! આતા પશ્ચિમમા તીર્થંકર છે.’ માણસે કહ્યું.
- કદિ પણ પચીસમા તીર્થંકર થાયજ નહી. આ કાઈ પાખડી હશે.' સુલસાએ ઉત્તર વાળ્યા, આખરે
