________________
४४२ जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. पोकायुं तेथी साप, विष उतरीगयुं अने साजो थयो तेवारें स्थविराने मंत्रवादिये पूर्यु स्थविरायें यथार्थ व्यतिकर मंत्रवादीने कह्यो ते सानली गारुडि बोल्या हंस एवो गारुडीमंत्राझरनो बीजाक्षर ने तेथीकरीने सापर्नु केर उतयुं जेम बालक अंमिनी नमताना गुणने जाणतो नथी तो पण ते बालकने अग्निपासे राखवाथी सीतने टाले ने तथा जल पीयूं थकुंतृ पाने मटाडे तथा जेम सेलडीना गुंडार्दिकना स्वादने बालक जाणतो न थी तो पण बालकने सुस्वादपणुं पमाडे पोषे तेम मतिने मंदपणायें करी जो पण सूत्रनो नलो अर्थ न जाणतो होय तो पण पडिक्कमण क रनारना कर्मनो क्ष्य थाय एवे नावें लघुस्तवमांहे कयुं - दृष्ट्वा संघ्रमका रिवस्तु सहसा ऐऐ इति व्याहृतं, तेनाकूतवशादपीह वरदे विंडं विनाऽप्य करम् ॥ तस्यापि ध्रुवमेव देवि तरसा जाते तवानुग्रहे वाचः सूक्तिसुधार सश्वमुचो निर्याति वक्त्रोदरात् ॥ १ ॥ आश्चर्यकारिवस्तुने जोश एकाएक जेणे कुतूहलना वशथकी ऐ ऐ एवं बिंविना अदर कह्यु तोपण ते अद र तेने सिदिदायक थयुं वली हे देवि ! तेने तमारा अनुग्रह थयो के तेना मुखथी अमृतना रस प्रवाहने करनारी वाणियो तत्काल निकले ले.
तथा लौकिकनेविषे पण एम सनिलिये बैये जे कोश्क पुरुषने कोइकें पूब्युं के जे तुं यांबानां फल लावीश के रायणनां फल लावीश; तेवारे ते णे कयुं यांबानां फल लावीश नारायणं एटले रायणनां फल लावीश नहीं एम कह्याथी लोकनाषायें नारायणर्नु नाम लीधाथकी ते चेतनने रा ज्यादिक महाफलनी प्राप्ति थर. ए आडत्रीशमी गाथानो अर्थ कह्यो॥३॥
हवे दृष्टांतने योजियें बैयें. ॥ एवं अहविहं कम्म, रागदोस समङियं ॥ आ
लोअंतो अ निंदतो, खिप्प हण सुसावन॥३॥ अर्थः-एम ज्ञानावरणादिक पाठ प्रकारनां कर्म तेने रागषेकरीने बां ध्या ते आवकर्मने सुश्रावक, गुरुनी पासें आलोवतो थको, आत्मानीसाखे निंदतो थको शीघ्रपणे ते बावकर्मने हणे एटले ते आठकमने आत्मप्रदेश थकी जूदां करे. शहां शिष्य गुरुने पूजे के हे स्वामिन् ! कर्म बांधवाना हेतु प्रमादादिक डे ते प्रमादमध्ये राग ष आव्या तो वली शहां राग शेष जू
