________________
થા દૂષણરૂપ સમજવું. આમ હિતાહિતને વિવેકપૂર્વક શાણા માણસે વર્તવું એગ્ય છે.'
२० दीन ( यामj) वचन जल्पवु नहि. . . . . .
દીન વચનથી માણસને બોજ હલકે પડે છે. તેમજ શાણા માણસે તેની પરિક્ષા કરી લે છે કે, આ માણસે કપટી યા ખુશામતખર છે. ગુણવંત પ્રતિ ગુણ જાણી ઉચિત નમ્રતા દાખવવી, એ દીનપણું કહેવાય નહિ. ગુણી પુરૂષના તે સહજ દાસ થઈ રહેવું, એ તે આપણુમાં સહજ ગુણ પામવા માટે જ હેવાથી તે દૂષિત નજ ગણાય. માટે વિવેક આણું જરૂર જણાય, ત્યારે અદીન ભાષણ કરવું, કે જેથી સ્વાથ હાનિ થવા પામે નહિ. ઉક્ત ઉત્તમ નિયમે વિવેકતે સ્વ જીવિત પર્યત પાળવાના છે. પુનઃ— ..
२१ आत्म प्रशंसा करवी नहि. આત્મશ્લાઘા યા આપ વડાઈ કરી ખુશી થવું, એ મહાન દેષ ગણાય છે, એથી મહાન પુરૂષેનું અપમાન થાય છે. આમ મહા પુરૂષોની આશાતના–અપમાન કરવાથી કર્મ બંધ કરી આત્મા દુઃખી થાય છે, સજજન પુરૂની એ રીતિજ નથી. સજજન પુરૂષે તે પરના પરમાણુ જેટલા ગુણેને પણ વખાણે છે, અને પિતાના મેરૂ જેવડા મેટા ગુણેને પણ ગાતા નથી, તે વિના ગુણે છલકાઈ જવું કેટલું ભૂલ ભરેલું છે તે વિચારવું, અને વિચારીને અધૂરા ઘડાની પેઠે નહિ છલકાતાં પૂર્ણ થવાને ગંભીર ગુણ ધારતાં શિખવું. આપ વડાઈ કરતાં પર નિન્દા પગલે પગલે થઈ જાય, પર નિન્દાનાં પાપ અતિ બુરાં હોવાથી મિથ્યા આપ વડાઇ કરનાર પ્રાણી તેવા પાપ કર્મથી પોતાના આત્માને મલીન કરી પરભવમાં કે, કવચિત્ આજ ભવમાં ભારે દુઃખી હાલતમાં આવી જાય છે.
