Jain Dharm Prakash 1959 Pustak 075 Ank 10

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 7

અંક ૧૦ ] શ્રી વદ્ધમાન–મહાવીર
(૧૧૭). રહી હતી, અશ્વગ્રીવ મહારાજાએ બીજો ખંડ જી કેશવાળી અને ઘણી લાંબી બહાર લટકતી જીભ તેના ગુગમાન ગવાતા હતા અને ત્રીજો ખંડ જોઈને રાજાએ પૂછયું: " પટેલ ! આ સિંહ તે સાધવાની તૈયારીઓ ચાલી રહી હતી. અત્યાર સુધી ભારે જ દેખાય છે ! ” અનેક લડાઈઓમાં મરી ગયેલાની વિધવાઓની
પટેલે જાણે પોતે જ સિંહ મા આંતર ? ઉકળી રહી હતી તેની કેને પડી નહતી.
હોય એવા
ગૌરવથી ગામડિયા ભાષામાં જવાબ આપ્યોઃ “હું, ત્રીને ખંડ માધવામાં કેટલી નવી વિધવાઓ બનશે
મારા દેવ ! એ સિંહ તે તુંગગિરિને ભયંકર કેસરીતેની કોઈને ક૯પના નહોતી અને જાણે પોતે તો અવિચળ લેખે લખાવીને આવ્યા હોય તેમ લે કે
સિંદ છે, એરો તો ત્યાં વરસેથી મોટું ધીંગાણું ગાન-તાન મુલતાનમાં માણી રહ્યા હતા, ઠામ ઠામ
મચાવ્યું તું. લકે એ તુ ગગિરિ પર જઈ શકતા મંડળીએ જામી ગઈ હતી, બીઆ ખેલ ખેલી
નહતા અને સિંહપુરના શાળિ વાવનારા ખેડૂતોએ રહ્યા હતા, જેવાઈઆ ભવાઈ ભજવી રહ્યા હતા.
પણ આ અને આશરે લીધે તે. એ સિંહનું છોકરાએ ખેલ ખેલી રહ્યા હતા, મીકાઓ વચાતી આ ચામડુ છે ! " હતી, કે. બગીચામાં લટાર મારવા નીકળી ગયા હતા, | ‘અરે , યાદ આવ્યું. મહારાજાએ કાનનો કાઈ ૬11ણીમાએ ચડી ગયા હતા, ચારે તરફ દેકાર પછવાડેના બાલને બે ચાર આંગળી લગાડી કહ્યું દેવાતા હ! લેક ખેલ ખેલી રહ્યા હતા, તાળાટ “ અરે ત્યાં તે આપણો થોડાંક વર્ષથી પસાયતા પાડતા, રાસ લેતા અને આન-માજ ઉડાવતા લેમ રાજાઓને ચેક કરવા મોકલીયે છીએ. તમે એ જ ધરાતા નહોતા. આવી ધામધુમમાં પડી ગયેલા રત્ન- કુમગિરિની વાત કરે છે ને ?” . . . પુરમાં સિંહપુરને ગામડિયો મુખી-પટેલ આવી ગા મથે વળી જવાબ આપેઃ “હા, મારા દેવ ! પડે. મુખી- પટેલે રાજસભામાં પ્રવેશ મેળવવા
આપ જે સિંહપુરના ખેતરે જાળવવા ચોકીપહેરો ઘણું ફાંફાં માર્યા, પણું એનો પત્તો લાગે નહિ.
મોકલે છે તેની જાડ કરનાર એ ભયંકર સિંહનું સિંહપુર નાનું ગામડું તું, એના પટેલને રાજ
આ ચામડું છે ” સભામાં પ્રવેશનું માન નહોતું. એ અધિકારીને અને દ્વારપાળને મળી મહામુસીબતે રાજસભામાં
Mએ કહ્યું “ ચાલે સારું થયું. અને પટેલ ! પ્રવેશ મેળવે. મહારાજાના સાત માટે અમારે એ સિંહને તમે માર્યો કે? એને શિકાર કરવામાં હતા તેમાંના એકની સાથે એને સંબંધ હતો. તેણે તે ભારે તકલીફ પડી હશે.” રાજસભામાં પ્રવેશની પરવાનગી આપી.
પટેલથી સરિયામ જહું બેલી શકાય તેમ નહોતું રાજસભામાં હાજર થઈ પટેલભાઈએ રાજ પણ ભળતું બોલવામાં એને વાંધો નહોતે. એણે કહ્યું સમસ સિંદનું ચામડું ધર્યું. રાજા અશ્વગ્રીવને એવા “ હું, મારા દેવ, હું એકલે તે શું મારું? પબુ ચામડાની પડી નહતી, એના મહેલમાં તે ઠામઠામ અમારા ગામના અનેક લોકે એ વખતે પહોંચી ગયા એવા સિંહના ચામડાં અને મુખડાં પડેલાં હતાં, પરંતુ હતા. અને હા, મારા દેવ ! સિંહ તે શી બરાડ અમાત્ય મહારાજાનું ધ્યાન ખેંચ્યું કે આ ચામડું મારે, એવી મોટી ભયંકર ગજના કરે કે ભારેવડી તે તું ગગિરિના ત્રાસ વર્તાવનાર ભયંકર સિંધરાજનું સ્ત્રીઓનો તો ગભ છૂટી જાય ! ” ચા વાળો છે એટલે મહારાજાએ એ વાતમાં રસ લી. મુખીને જવાબ આપી પટેલ ચૂપ રહ્યો. ' '' પિતાની સમક્ષ બેલા, ચામ ઉખેળીને જોતાં ૫ણું રાજાને ત્યાં તો યાદ આવી ગયું કે આ પડછંદ મુખ, પીંગળી અખે, જટાજૂટ થયેલી વર્ષે ખેતરની ચોકી કરવા અને ખેડૂતોનું રક્ષણ