________________
જેવી શ્રાવિકાઓની હારમાળા શી રીતે સર્જી શકાય, એ દિશામાં તમારા મગજને દોડાવવાનું શરૂ કરી દો.
લાખો જેનોની વસતિ ધરાવતા શહેરમાં ય એકાદ પણ જૈન ગર્લ્સ ડે સ્કૂલ ન હોય, એનો અર્થ એ જ છે કે આપણને આપણી દીકરીઓની કશી જ પડી નથી. એ અલ્લડ, નફફટ, ધર્મહીન અને છાકટી બની જશે એની આપણને કોઈ જ ચિંતા નથી. એ કોઈ વિધર્મી સાથે ભાગી જશે. એનો આપણને કોઈ જ ડર નથી. શા માટે આપણે આપણી જ દીકરીઓ માટે કોઈ વ્યવસ્થા નથી કરી શકતા ? શું ખૂટે છે ? જમીન નથી ? મકાન નથી ? સ્વયંસેવકો નથી ? મને કહેવા દો, કે આપણને કોઈ રસ જ નથી. શું એવો કોઈ શ્રાવક ન હોય જે પોતાનો બંગલો તોડીને ત્યાં આવું આયોજન કરવાનું આમંત્રણ આપે ? શું એવો એક શ્રાવક ન હોય જે તપોવન જેવી સંસ્થાને કહી દે, “બધો લાભ મારો, તમે જિનશાસનની દીકરીઓને બચાવી લો. દીકરી બચશે તો પરિવાર બચશે, પરિવાર બચશે તો સંઘ બચશે, સંઘ બચશે તો મારા પ્રભુનું શાસન બચશે.”
શું કોઈ જ આવો શ્રાવક નથી ? એકાદ પણ નહીં ? તો પછી એમ જ માનવું પડશે કે આ ઘર કોઈનું નથી.
શ
૩૩
ઈમોશન્સ
