________________
* આ રહ્યો મોક્ષ
પરમ પાવન શ્રી ભગવતીસૂત્રની એક ઘટના છે. ગોતમસ્વામી છઠ્ઠના પારણે ગોચરીએ નીકળ્યા છે. અતિમુક્તકુમાર રમી રહ્યા છે. ગૌતમસ્વામીના દર્શન થાય છે. ને ગૌતમસ્વામી ગમી જાય છે. સાધનાનું પ્રથમ પગથિયું છે સદ્ગુરુ ગમવા. હતિ ટ વ દિ ટમ્ ! પ્રશસ્ત રાગ એ અપ્રશસ્ત રાગનું પ્રથમ ઔષધ છે. પૈસાનો પ્રેમ નથી છૂટતો ? પરમાત્માના પ્રેમમાં પાગલ બની જાઓ. વિજાતીયનું આકર્ષણ ખૂબ સતાવે છે ? સદ્ગુરુની અસ્મિતા પર ઓવારી જાઓ. શરીરની આસક્તિ છૂટતી નથી ? સાધનાના આશિક બની જાઓ.
અતિમુક્તની આંખે આજે સદ્ગુરુને જોવાનો પ્રયાસ કરવો છે, એ આંખ જેમાં વિસ્મય છે, અહોભાવ છે, આદર છે, પ્રેમ છે... એ આંખમાં છે મોક્ષમાર્ગનું પ્રથમ પગલું, જેની અંદર હકીકતમાં આખો ય મોક્ષમાર્ગ સમાઈ ગયો છે.
આપણે પહોંચ્યાના વાવડ હોય છે આપણે કદી નીકળ્યા નથી હોતા.
-
∞
ખરો સવાલ પહોંચવાનો નથી, નીકળવાનો છે, જે નીકળશે એ પહોંચશે જ. યાત્રાનું સૌથી અઘરું ચરણ છે પહેલું ચરણ - સદ્ગુરુ ગમવા. અતિમુક્તકુમાર ગૌતમસ્વામીને પૂછે છે – “ ખં ભંતે તુર્ભે ? વિં વા અડદ ?' હે ભગવંત, આપ કોણ છો ? આપ શા માટે ફરી રહ્યા છો ? સાધનાનું બીજું પગથિયું છે સદ્ગુરુની જિજ્ઞાસા થવી. ગૌતમસ્વામી નિગ્રંથ શ્રમણ તરીકે પોતાનો પરિચય આપે છે, ને અતિમુક્તકુમારના અહોભાવના ગુણાકાર થાય છે. સદ્ગુરુ આપણું સર્વસ્વ ન બની ગયા હોય, એનો અર્થ એ છે કે હજી સુધી આપણે સદ્ગુરુને ઓળખ્યા નથી.
ગૌતમસ્વામી જ્યારે કહે છે કે હું નિર્દોષ ભિક્ષાચર્યા માટે ફરું છું, ત્યારે અતિમુક્તકુમાર સોળે કળાએ ખીલી ઉઠે છે. ૪ મંતે અહં તુમં મિવું આ રહ્યો મોક્ષ. 熊
૩૮
