________________
શતક ૧ લુ.
( ૧૧ ) ઊપધિ વગેરેમાં જે અપતા કહેવામાં આવી તે અલ્પતા ધાદિકના અભાવથી થઇ શકે છે, તેથી હવે ક્રોધાદિકના અભાવ વિષે પ્રશ્ન કરે છે.
ગતમસ્વામી પુકેછે, હે ભગવત્ શ્રમણ-તપસ્વી અને બાહ્ય તથા આભ્યતર ગ્રંથથી રહિત એવા નિગ્રંથ મુનિને કૈાધ, માન, માયા અને લેભથી રહિતપણું રાખવું, તે પ્રશસ્ત છે?
ભગવત્ ઉત્તર આપે છે, હું તમ, એ શસ્ત છે.
ગતમસ્વામી પ્રશ્ન કરે છે, હું ભગવન, કાંક્ષા એટલે ા દર્શનને આગ્રહ અથવા ગૃપણું તે દોષને જેણે ત્યાગ કર્યાં છે અર્થાત્ પ્રત્યેક રાગદ્વેષ જેણે છાડી દીધા છે, એવા શ્રમણ નિગ્ર મુનિ કના અંત કરે અને અમિ શરીરી થાય—અને ઘણા માહથી પ્રથમ વિચરીને પછી મેાહ રહિત થઇને કાલકરે અને તે પછી સિદ્ધ તથા બુદ્ધ થઇ આ સંસારને અંત કરે અૉંતુ માક્ષે જાય ?
ભગવાન્ ઉત્તર આપે છે, હું ગાતમ, કાંક્ષાદિ દોષ ક્ષીણ થવાથી ચરમ શરીરી એવો નિગ્રંથ મુનિ આ સસારનેા અંત કરી મેક્ષે જાય છે. હવે દર્શનના વિપરીતપણા વિષે ગતમ પ્રશ્ન કરેછે.
ગાતમસ્વામી પુછેછે, હે ભગવન, જે અન્યતીર્થી-અન્ય દર્શની છે, તે સામાન્ય પણે, વિશેષપણે, હેતુ પૂર્વક ઉપત્તિ સાથે કહે અને વિવિધ ભેદ દર્શાવી કહે કે, એક જીવ એક સમયે નિશ્ચે કરીને બે પ્રકારના આયુષ્ય ખાંધે છે તે બે પ્રકારના આયુષ્ય આ પ્રમાણે એક આ ભવનુ' અને બીજી પરભવનું આયુષ્ય એટલે સ્વપર્યાયના સમૂહરૂપ એવો જીવ છે, તે જ્યારે આયુષ્યના એક પર્યાય કરેછે ત્યારે અન્ય બીજો પર્યાય પણ કરે છે, કારણકે, જ્ઞાન સમ્યકત્વના પર્યાયની જેમ જીવને તે પે'તાના પર્યાય છે, અને જીવુ
સ્વપર્યાયને કર્તા છે, એતે દેખીતી વાત છે, જો એમ ન હાયતા સિદ્ધપણા વગેરેના પર્યાયાને પણ ઉત્પન્ન થવાનો પ્રસંગ આવે નહીં, તે વાત સ્પષ્ટ કરવાને કહે છે, જે સમયે જે ભવ ચાલતા હાય તેનું ફલરૂપે જે આયુષ્ય હાય, તે આ ભવની આયુષ્ય અને તેવી રીતે બીજા ભવની આયુષ્ય પણ સમજવી. આ ઉપરથી એમ સમજવું કે, આ ભવની આયુષ્ય કરવાને સમયે તેમાં પરભવની આયુષ્ય કરવી તે નિયમિત થાય છે, અને પરભવની આયુષ્ય
