________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
પુર, મહુડી, ધામ વગેરે સ્થળે વારંવાર વિચારતા કે લખતા હોય. તેઓ જૈન ધર્મ અને જવાનું થયું.
સાહિત્યના ઊંડા અભ્યાસી હતા. કથાસાહિત્ય
તે એમણે પુષ્કળ વાંચેલું અને ભિન્ન ભિન્ન શ્રી મનસુખલાલભાઈ પ્રમાણ માં વહેલી
સામયિકોમાં તેઓ નિયમિત જૈન કથાઓ ઉંમરે વિધુર થયા. પરંતુ જ્યારથી વિધુર
લખતા. તેમની રજૂઆત સરળ, રસિક અને થયા ત્યારથી તેઓ નિષ્ઠિક બ્રહ્મચર્ય અને સાદા
સાધારણ વાચકોને રસ અને સમજ પડે તેવી ત્યાગમય જીવન તરફ વળી ગયા. તેઓ હંમેશાં
હિતી તેમણે “શીલધર્મની કથાઓ'ના બે ભાગ ભૂખરા ભગવા રંગનું પહેરણ પહેરતા અને તે પ્રગટ કર્યા હતા, અને ત્યારપછી પણ ઘણીબધી રંગની ટોપી પહેરતા. વસ્ત્ર પરિધાનમાં તેઓએ
કથાઓ એમણે લખી છે. “શીલધર્મની કથાઓસાદાઈ સ્વીકારી અને ટાપટીપને તિલાંજલિ
ની પ્રસ્તાવના મારે લખવી એ પ્રસ્તાવ જ્યારે આપી તેવી જ રીતે તેઓ આહારમાં પણ એક એમણે મારી પાસે મૂક્યો ત્યારે મેં કહ્યું, પછી એક વસ્તુઓને ત્યાગ કરતા જતા હતા. “તમે મારા વડીલ છે. મને લખતાં સંકોચ ધાર્મિક બાબતમાં, આચાર અને વિચાર
થાય. તમે કઈ પીઢ લેખકને કહો.” પરંતુ બંનેને સમન્વય તેમણે સાથે હતે. અને એમણે માર
એમણે મારે માટે જ આગ્રહ રાખે અને છેવટે જીવનમાં અનેકાંતવાદને યથાશક્તિ ઉતારવાનો મારે એ પ્રસ્તાવના લખવી પડી. એમના પ્રયત્ન કર્યો હતો. તેઓ નિયમિત દેરાસરે જતા,
આગ્રહમાં જે પ્રેમ અને વિનમ્રતા હતાં તેથી જ દર્શન-પૂજા વગેરે કરતા, આનંદઘનજી થશે
મારે એમના પુસ્તકની પ્રસ્તાવના લખ્યા વગર વિજયજી વગેરેનાં સુંદર ભાવવાહી સ્તવનો તેઓ છૂટકો નહોતો. ચૈત્યવંદનમાં ગાતા, વખતેવખત તીર્થયાત્રાએ
સ્વભાવની વિનમ્રતા અને ઉદારતાના જતાં પરંતુ તેઓ માત્ર કિયાડ કયારેય બન્યા ઘણા બધા પ્રસંગે નજર સામે તરવરે છે, નહોતા. બીજી બાજુ તેઓ માત્ર આચારહીન માણસના સ્વભાવની ખરી કસોટી સાથે લાંબા ચિતક પણ નહોતા. જે કંઈ અમલમાં મૂકવા પ્રવાસ કરવામાં થાય છે. એક વખત અમે જેવું લાગે તેને તેઓ તરત જ આચરણમાં અધ્યાત્મ મંડળની મિટીંગ અગાશી તીર્થમાં મૂકતા. સાધુ સંસ્થા કે જૈન સમાજમાં જે કંઇ રાખી હતી. અમને ખબર પણ ન પડી એ રીતે ત્રુટિઓ જણાય તે માટે નિર્ભયપણે પણ પ્રેમથી કમિટિના બધા જ સભ્યોના જમવાના પૈસા કહેતા, કયારેક તે તે વ્યક્તિઓને મળીને તેઓ એમણે આપી દીધા હતા. મુસાફરીમાં પિતાને કહેતા, અને તેમની વાત સ્વીકારાતી, કારણ કે સામાન તેઓ ભાગ્યે જ બીજાને ઊંચકવા દેતા, તેમાં અંગત સ્વાર્થ ન રહેતા, પરંતુ તે વ્યક્તિના પરંતુ બીજાને સામાન તેઓ ઊંચકી લેતા. હિતની ભાવના રહેતી.
વળી સૂવામાં, સવારે ઊઠવામાં, જમવામાં, શ્રી મનસુખલાલભાઈનું નિવૃત્ત જીવન
તૈયાર થવામાં પિતાને કારણે બીજાઓને કંઈ
પણ અગવડ ન પડે તેને તેઓ ખ્યાલ રાખતા, ધાર્મિકતા અને ધાર્મિક પ્રવૃત્તિઓથી સભર કરે
એટલું જ નહિ, દરેક બાબતમાં તેઓ તરત રહેતું. તેઓ સવારના નવ વાગ્યા સુધી ટેલિ
બીજાને સાનુકૂળ થઈ જતા. ફેન ઉપર મળી શકે. તે પછી તેઓ પિતાને માટે એ જ મકાનમાં રાખેલી જદી રૂમમાં ચાલ્યા તેમની વિમમ્ર સજજનતાનો તો ઘણાને જતા, અને હીંચકા ખાતાં ખાતાં વાંચતાં, અનુભવ થયે હશે. અહંકાર તે તેમનામાં
૧૨૪ :
આ માનદ પ્રકાશ
For Private And Personal Use Only
