Atmanand Prakash Pustak 053 Ank 04

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 6

પર
શ્રી આત્માનંદ પ્રકાશ
ધર્મની સચોટ પ્રહાવાળે હેય, (૧૫) પ્રતિજ્ઞા તકીયા કે પથારીઓ વાપરી શકાતી નથી. ભૂમિ પાલન કરવામાં અડગ હોય, (૫૬) અને આત્માને ઉપર સંથારા પાથરી સુવાનું હોય છે, હજામત કરામક્ષ કરવાના હેતુથી ચારિત્ર લેવા માટે ખડે થયે વાતી નથી. મસ્તકના કેશ કે દાઢી મૂછના વાળ હાથે હેય, તેને જ દીક્ષા આપી શકાય છે.
કાઢવાના હેય છે. ગમે તેવી ભૂખ તરસમાં ઝાડજૈન શાસ્ત્રકારોએ પુરુષને સેલ વર્ષની ઉમર પાન કે તેનાં ફલ-કૂલ તથા કૂવા, તળાવ, નદી કે પછી સ્વતન્ત અધિકાર માન્ય રાખેલે છે, તે પણ નળ વિગેરેનાં પાણીને ઉપભોગ કરી શકાતું નથી, તે પુરુષે પોતાની પાછળ પિતાના આધારે જીવતાં કરું. કડકડતી ઠંડીમાં અગ્નિ વિગેરેને તાપવાનું પણ હતું બીઓની આજીવિકાની યોગ્ય વ્યવસ્થા કરેલી હોવી નથી, ગરમીમાં પંખા-હિચકા આદિનો પવન પણ જોઈએ. તેમજ તેના માથે કોઈનું ઋણ બાકી હોવું ખવાત નથી, છત્રી પણ રખાતી નથી. એકેન્દ્રિય ન જોઈએ. તેવા યોગ્ય ઉમેદવારને દીક્ષા આપવામાં ને દુઃખ ન થાય એ માટે કાચી માટી આદિને સાધુને ચોરીને દેવું લાગતું નથી. આઠથી સેલ વર્ષ આંગળી પગ અડાડાતી નથી, સ્નાન-દંતધાવન કે સુધીને પુરુષ તેના વાલીની સંમતિ વિના દીક્ષા ગ્રહણ સેન્ટ લવન્ડર તેલ વિગેરેનાં એશઆરામ કઈ જ કરાતું કરી શકતા નથી અને જો સાધુ તેવાને દીક્ષા આપે નથી, પગમાં બૂટ વિગેરે પણ નખાતા નથી. તે તેને ચોરીને દોષ લાગે છે. જેથી તેઓ આપતા આ દીક્ષામાં તે હાલવા-ચાલવા, બેસવા-ઉઠવા, પણ નથી જ્યારે સ્ત્રીથી તે તે જેના તાબામાં હોય ખાવા-પીવા બેલવા કરવામાં જ ખુબ જ સંયમ પાળતેની અનુમતિ મેળવીને જ દીક્ષા લઇ શકાય છે અને વાને હેવ છે, જીવદયાના હેતુ માટે જ મુહસગર્ભા ક લાલવત્યા હોય તે તે એ સંગોમાં પણ પતિ અને બીજાં પરિમિત વસ્ત્ર પાત્ર ( તે પણ લઈ શકાતી નથી. આથી સ્પષ્ટ સમજી શકાશે કે જેન કાછનાં ) રવીકારવાનાં હેય છે. ગૃહસ્થને ત્યાં તેઓને દીક્ષા એ ઇતર બાવાઓ આદિની જેમ કાઈ ઉઠાવ. માટે જ થયેલી રસોઈમાંથી થોડી થોડી શુદ્ધ ભિક્ષા ગિરિની ચીજ નથી.
ગ્રહ કરવાની હોય છે, તે માટે તેમને કશેયે બલા
કાર હેત નથી, છ થી આપે તે લેવાનું હોય દીક્ષામાં શું કરવાનું હોય છે?
છે. મધ, માંસ, માખણ, મદિરા, કંદમૂળ વિગેરે અભઆવી દીક્ષા માં આવનારને મતના માલ મલીદા ય અપેયને તે સદંતર ત્યાગ જ કરવાને હેય છે, ઉડાવાના કે સમાજને ભારભૂત જીવન જીવવાનું હતું દહીં, દૂધ, ઘી તેલ મિષ્ટાન્ન આદિ ભક્ષ્ય પદાર્થોના નથી. કિન્તુ સખ્ત સાધના કરવાની હોય છે, કોઈ રસસ્વાદને પણ ઘણો ત્યાગ કરવાને હેય છે, છઠ્ઠ, પણ જીવની માનસિક હિંસા પણ એનાથી કરી-કરાવી અટ્ટમ, ઉપવાસ, આયંબીલ, એકાસણ આદિ તપશ્ચર્યા કે અનુદી શકાતી નથી. એ જ રીતે અસત્યને, નિરંતર કરવાની હોય છે, ઉગ્ર કે અસભ્ય ભાષણ કરતું ચોરીને, શ્રીસંગને, પરિગ્રહ સંગ્રહને એણે સંપૂર્ણ નથી, શાસ્ત્રોને અભ્યાસ કરવાનું હોય છે, બાલ, ત્યાગ કરવાનો હોય છે. પિતાની જાત ઉપર પણ વૃદ્ધ, ગ્લાન-માંદા આદિ સૌની સેવા કરવાની હોય છે, ચાહે તેવું કષ્ટ આવે તે સહન કરવાનું હોય છે, વિ ગુર્નાદિકની આજ્ઞામાં રહેવાનું હોય છે, મંત્ર-તંત્રજાતીય સ્પર્શ પણ ન થાય તેવું ન વાડે શુદ્ધ બ્રહ્મ- દેરા-ધાગા-કામણુટુંબભાવ-તાલ-આદિકશા જ ચર્ય પાળવાનું હોય છે, પૈસાને અડવાનું પણ હતું અવળા ચાળા કરી શકાતા નથી, ફક્ત તત્વ ચિંતનથી, રાત્રિભેજનને પણ સંપૂર્ણ ત્યાગ કરવાને વન અને તન્દુ ધર્મની જ વાત કરવાની હોય છે, હોય છે, ગાડી, મેટર, પ્લેન, સ્ટીમર, હાથી, ઘેડા પરિષહ-ઉપસર્ગ સમભાવે સહન કરવાના હોય છે, એ કશાની સ્વારી કરી શકાતી નથી, ઉઘાડા પગે રાજા-પ્રજા-રાજય-રાષ્ટ્ર-વિશ્વ-પ્રાણી માત્રનું ભલું ઉઘાડા માથે પગપાળા વિહાર કરવાના હોય છે, ગાદી ચાહવાનું હોય છે, કોઈની હાંસી-ઠઠ્ઠામશ્કરી કે