Atmanand Prakash Pustak 053 Ank 03

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 8

અનાથી મુનિ !
(સંસારનું અનાથવ)
લેખક –બાપુલાલ કાલિદાસ સંધાણી “વીરબલ” મેરવાડા વાયા-રાધનપુર. ઈ. સ. પૂર્વે છઠ્ઠા સૈકાથી આ કથા અગણિત પણ મારા માન્યામાં એ વાત કેમ આવી શકે? આ હૈયાંને ગગળાવતી રહી છે.
ભવ્ય લલાટ, આ વિજયી સૌંદર્ય અનાથતાને સાફ મહારાજા શ્રેણિક વૈભવ અને સૌંદર્યના ભક્તા ઇનકાર ભણે છે !” હતા. સાથેસાથે એમને સંસ્કારી આત્મા અંતરમાંયે “ખોટી વાત નથી શ્રેણિકરાજ હું ખરેખર અનાય કિયું કરી જતો અને અન્યની જીવન–સાધનાના છું !” મુનિવરે અવાજમાં આત્માનું વજન મૂકયું. અંતરતળને સ્પર્શવા પણ દોડી જતો. અને આથી જ
તે એક ક્ષણવાર આપનાં વચન માની લઈ શ્રેણિકની જીવનકથા તેજસ્વી જીવનધારાઓના માળા વિનયથી આમંત્રણ કરું છું. રાજમહાલયમાં પધારે, ગુંથતી એક ગૌરવશીલ જીવંત દેરી બની રહી છે.
: આપના પગલે પગલે ધન-સામગ્રી અને રૂપના ઢગ રાજમહાલયમાંથી સવારસમયે શ્રેણિકરાજ ઘડે- થશે. મગધનું રાજ્ય શક્તિવંતેનાં મૂલ્ય મુલવી જાણે સ્વાર બની નગર બહાર જઈ રહ્યા છે. પ્રાતઃકાળને છે. ગિરિત્રજની પ્રજા આપને વધાવી લેશે” શ્રેણિક મીઠે પવન ઝીણે ઝીણે વહી રહ્યો છે. અશ્વ મભયો સંકેચપૂર્વક વિનંતિ કરી. ગૌરવથી આગળ વધી રહ્યો છે અને ઉપર વાર ઝૂલી રહ્યો છે. સવારની સ્મૃતિમાં અને મસ્ત છે, "રાજન
રાજન્ ! મારી અનાથતા એવી નથી કે જે છતાંય રવારનાં ચકોર નયને ચોમેર ઘમી રહ્યા છે. તમારા ઉપાથી દૂર થાય. મારી અનાથતા પાછળ એની નજર એક વૃક્ષતળે આસન વાળીને બેઠેલા મુનિ જીવનની સ્મૃતિઓ પડી છે. એ અનુભવ એ છે કે – ઉપર પડે છે. શાન્ત-સુકુમાર અને ભવ્ય લલાટવાળા એ અનાથાને નથી નિવારી શકાય તેમ કે નથી એ આ યુવાન મુનિ એમના આત્માને ખેંચી રહે છે. અનાથતાને દૂર ઠેલી શકાય તેમ. વિનય-અવિનયનો તે કાનભર્યા ઘડાની પીઠ ઉપરથી છલંગ મારી શ્રેણિક સંકોચ રાખવાની કશી જરૂર નથી ” મુનિરાજ તરફથી રાજ ઊતરી પડે છે, નજીકના વૃક્ષના થડમાં ઘડાને જવાબ મળ્યો, બધી વિવેકથી “વંદના” કહી મુનિ સમીપ બેસે છે. “તે તે મારે એ “વિચક્ષણ અનાથતા ” નાં મુનિરાજ “ધર્મલાભ” કહી “સ્વાગત-આશિષ” વદે સંસ્મરણો સાંભળવા પડશે મુનિવર્ય! આપ કૃપા છે. એમનાં કાવ્ય નયનોમાંથી અમી વહી રહે છે. કરીને તે પૂર્વ કથા કહે.” શ્રેણિકના અવાજમાં
ડીવાર એમ ને એમ મૌન પથરાઈ રહે છે. જિજ્ઞાસા હતી. મગધના નાથ ધરતી ઉપર સરખા શ્રેણિકરાજ મૌન તેડીને વિનયપૂર્વક પૂછે છે-મુનિ- બેસી ગયા. રાજ ! આપ સુકુમાર અને યુવાન છે. ત્યાં અકાળે “પૂર્વ જીવનને સુખગ અને વૈભવને યાદ આ દેહને ગાળી નાંખતી તપશ્ચર્યા શી? અવિવેક તે કરવા એ વૃત્તિઓને રમતી મૂકવા જેવું હોઈ સાધુહોય તે માફ કરીને આપ મને તે કહે !” જીવનને બાધારૂપ છે. છતાંય અનાથતાની ગુંચ
“રાજવી. એમાં અવિવેક કાંઈ નથી. અનાથ ઉકેલવા આજ એ કથા હું આપને કહીશ. મારા છું. મારા માટે આ સિવાય બીજો કોઈ માગ નથી” જીવનને સ્વાધ્યાય મને વધુ દ્રઢ-વધુ સાવચેત મુનિએ શાન્ત સ્વરે જવાબ આપે. એ અવાજમાં બનાવે.” આટલું બેલીને મુનિ મૌન બની ગયા. શક્તિ અને માતાનું મીઠું આકર્ષણ હતું. નયને બીડાઈ ગયાં. આત્મા જીવન સ્વાધ્યાયમાં સ્નાન ખોટી વાત મુનિવર ! આપ અસત્ય ન બેલે કરવા ચાલી ગયે. શ્રેણિકરાજ શાન્ત બેસી રહ્યા..
૭(૩૮)e