Atmanand Prakash Pustak 053 Ank 03

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 9

અનાથી મુનિ!
વધ થોડી પળો વિતી. મુનિરાજનાં નયનો ખૂલ્યાં. વિગ કે દુઃખનો કયારેક આછેરો સ્પર્શ થયો હતો એ નયનમાં નિશ્ચલતાનું તેજ ચમકતું હતું. એમની તે અનાસકત ભાવની આળી ચામડી ઘવાત પણ વાણીમાં જીવનકથાનાં પાનાં ઉકેલાવા માંડયાં, એમાં અનંત રસ સાગરે એ ગૌરવને અખંડ અને અકશે ભય કે આશંકા નહતાં. એ અવાજમાં મંગ- સ્વસ્થ રાખ્યું હતું. ળતાને મીઠે ઝીણે રણકાર હતે.
“પણ શ્રેણિકરાજ ! એક દિવસ એ ભ્રમજાળને મગજરાજ ! કોસંબીનગરમાં મારા પિતા નગર- તેડતી મંગળ ઘડી આવી પહોંચી. મને ભયંકર શેઠ ધનસંચય વસે છે. મારી વાત્સલ્યમયી માતા શિવેદના ઉપડી. માથું ફાટવા લાગ્યું. આંખોના ડોળા હયાત છે. હું એ શ્રીમંત કુટુંબનું એકનું એક બહાર નીકળી પડશે એવી અસહ્ય વેદના થવા લાગી સંતાન છું. શ્રીસુલભ કઈ વૈભવ–સામગ્રીની એ ગૃહમાં અંગેઅંગની નસે તૂટવા લાગી. દેહની વિકળતાએ કદી કશી કમીના નથી. રાજ્ય અને પ્રજામાં ગૌરવ ભાન ભુલાવી દીધું રસ ભોગ વિસરી ગયા. આંખમાંથી અને માનપ્રતિક છે. સંસ્કારી વાતાવરણમાં મારો ચોધાર અશ્રુ પડવા લાગ્યા. માતાપિતા-મિત્રો, સગાંઉછેર થયે હતે. મેગ્ય કેળવણી મને મળી હતી. વહાલાં, સ્ત્રીઓ સૌ વીંટળાઈ વળ્યાં, વૈદ્યો, હકીમ દ્રવ્યોપાર્જનની કઈ ચિંતા નહોતી. સામગ્રીની આવ્યા. દવાઓ-લેપ શરુ થયા પણ બધું નકામું. ! વિપુલતાએ મને રસભોગી બનાવ્યો હતો. સાથે સાથે વેદના તો બસ વધતી જ રહી. દેશ ને ધાગા કર્યા. સંસ્કારી વાતાવરણ, મુનિરાજોના સહજ પરિચયે બાધા આખડીઓ રાખી પણ દરકે તે જાણે પાઠ તત્વજ્ઞાન મારે પ્રિય વિષય બની ગયે હતો, મિત્રો સાથે શીખવવા આવી પહોંચ્યું હોય તેમ મચક ન આપી. ઊડી ચર્ચા કરત-મુનિરાજે સમક્ષ ગુંચ ઉકેલત, સુંવાળી સેજ કાંટાળી બની ગઈ. માતાના બંધન અને મુકિત, આસકિત અને અનાસક્તિની મમતાભર્યા શબ્દો-વાત્સલ્યભર્યા હાથ અને પિતાનું તત્વચર્ચા વિવિધ સ્વરૂપે બહુ રસભરી બની રહેતી. આશ્વાસન નિષ્ફળ ગયો. મહારાજ મારી ખબર લેવા
“એકનું એક સંતાન હોઈ માતપિતાએ મારાં આવી ગયા. રાજહકીમ મેકલ્યા. નગરમાં વાત આઠ સંદર્યવતી કુળવાન લલનાઓ સાથે લગ્ન કર્યા ફેલાતાં સેંકડો નરનારીએ ખબર પૂછવા આવી ગયાં. હતાં. આ સંસ્કારી નારીઓ શકયભાવ તજી-હેતા. તેમને બતાવેલા અનેક ઉપચાર કર્યા પણ નિરુપાય, ળવી સખીઓ બની મને વીંટળાઈ વળતી, કે કલ- પ્રિયતમાના મૃદુ સ્પશે, ત્યગાન, મીઠી વાત. કંઠી મધુરગાન, દેહલાલિયને વ્યકત કરતું નૃત્ય, ઇલ- દેહ પાથરીને સુખ આપવાની તેમની તાલાવેલી બધું કાનું રૂપ, મનોભાવ સમજીને ઉચ્ચાર પહેલાં પાણીને અકારુ થઈ પડયું. ચંદનના લેપ-અત્તરના છંટકાવબદલે દૂધ હાજર કરતું અનુગામિનીપણું અને ભોજન મધમધતાં ફૂલની પથારી-બગીચાઓની હવા-બધે સ્નાન નિદ્રા અને ભોગમાં નીતરતા રને વાત્સલ્ય સુખ વૈભવ-વિપુલ ધન સંપત્તિ મારા આત્માને સુખની આ વિવિધ નૈપુણ્યભરી નારીઓએ આ પૃથ્વી ઉપર એક પણ લહરી ન સ્પર્શાવી શકી, ઉઠવું, બેસવું, મારું સ્વર્ગ રચી દીધું હતું. એ સ્વર્ગમાં હું એ ઉંધવું બધું અશક્ય બની ગયું. રાડ ચીસ અને અશાદેવીઓ સાથે દેવસમો રમત-વિહરતે હતે. સંસા- તાને પારાવાર હીબકી રહ્યો. તત્વજ્ઞાન અને ફિલસૂફી રનાં કલેશ દુઃખનો મને એને પણ સ્પર્શ નહોતે. બધું વિસરી જવાયું. એની વાત કરવાનીએ હવે
આ સહજ પ્રાય; વિયોગ કલેશ રહિત રસ ધીરજ રહી નહતી. સુખસાગર જેવા જ દુઃખ-દરિયાઉલાસ વચ્ચે ય તત્વજ્ઞાન મારા પ્રિય વિષય મધ્યો માં હું ડૂબી ગયા. વજને મારી સાથે અશ્રુ સારવા નહેતા, રસગ વચ્ચે ય હું નિલેપ છું. મારો આત્મા લાગ્યા, નારીઓ કલ્પાંત કરી-કરીને રાતી થએલી બંધન રહિત અનાસક્ત યોગી સમો આ સંસાર, આંખે અનિદ્રિતપણે ખડેપગે મારી સારવાર કરતી સવમાં વિહરે છે. એવું મારા હૃદયમાં ગૌરવ રહેતું, હતી. પણ હજાર પ્રયત્ન મને શાંતિ મળતી નહતી.