________________
નિર્ભય યાવત્ જોયા, અને જોઇને યાવત લાલ-પીળા આદિ થઈને સડસડાટ કરતા શરીર પર સવાર થઈ ગયા, પાછળની બાજુએથી ત્રણ વાર ગનને લપેટા લીધા અને ઝેરીલી તીક્ષ્ણ દાઢાથી તેની છાતીમાં ડ ંખ માર્યાં. (૧૦૯). તે। પણ કામદેવ શ્રાવકે એ અસહ્ય વેદનાને સહન કરી. (૧૧૦) સરૂપ દેવતાએ કામદેવ શ્રાવકને નિય (યાવત્ ) જેયે અને જ્યારે કામદેવ શ્રમણેાપાસકને નિર્પ્રન્થ પ્રવચનથી ચલાયમાન ન કરી શકયે, તેના ચિત્તને ચંચળ ન કરી શકયે, તેમજ તેના પરિણામને ન બદલાવી શકયા, ત્યારે તે શાન્ત, ગ્લાનિયુકત અને અત્યંત ગ્લાનિયુકતલજ્જિત થઈને ધીરે-ધીરે પાછા ચાલ્યા ગયા. પાછે ફરીને તે પાષધશાળામાંથી બહાર નીકળ્યા, દિવ્ય સર્પરૂપના તેણે ત્યાગ કર્યાં અને દેવતાના દિવ્ય રૂપને ધારણ કર્યું. (૧૧૧).
દિવ્યરૂપધારી દેવ કા વર્ણન
ટીન્નાર્થ-‘હારવિરાÄ’ત્યાદિ તેનું વક્ષઃસ્થલ હારથી વિભૂષિત હતું. તે યાવતા પેાતાની કાન્તિથી દશે દિશાઓને પ્રકાશમય કરતા હતા, તેને પ્રાસાદીય, દનીય, અભિરૂપ, પ્રતિરૂપ દિવ્ય દેવરૂપની વિક્રિયા કરી. પછી તેણે કામદેવ શ્રમણાપાસકની પૌષધશાળામાં પ્રવેશ કર્યાં. આકાશમાં રહીને અને નાની નાની ઘંટડીઓવાળાં ઉત્તમ પાંચ વર્ણનાં વસ્ત્રોને ધારણ કરીને તે કામદેવ શ્રાવકને આ પ્રમાણે કહેવા લાગ્યું: “હુ કામદેવ શ્રમણેાપાસક ! તુ ધન્ય છે, દેવાનુપ્રિય ! તું કૃતાર્થ છે, કૃતલક્ષણ છે, દેવાનુપ્રિય ! મનુષ્યજન્મનું ફળ તારે માટે સુલભ છે, કારણકે તને નિર્થે પ્રવચનમાં આ પ્રકારની પ્રતિપત્તિ (જાણવાપણુ) લબ્ધ થઇ છે, પ્રાપ્ત થઈ તે અને સામે આવી છે. દેવાનુપ્રિય ! વેન્દ્ર દેવરાજ શુક્રમહારાજે પોતાના શ સિંહાસન પરથી ચેારાશી હજાર સામાનિક તથા બીજા ઘણા દેવા તથા દેવીઓની વચ્ચે એવું કહ્યું; “ ઢવાનુપ્રિયા ! જ અદ્વીપના
';
દેવકૃત કામદેવ શ્રાવક કી પ્રસંસા કા વર્ણન
ભરતક્ષેત્રની ચ'પાનગરીમાં કામદેવ શ્રાવક પેાષધશાળામાં પેાષધ લઇને ડાભડાના સંથારા પર બેસી શ્રમણ ભગવાન્ મહાવીરની સમીપની ધર્મપ્રજ્ઞપ્તિના સ્વીકાર કરી વિચરે છે. કાઇ દેવ અથવા ચાવત્ ગધઈમાં એવું સામર્થ્ય નથી કે જે એ કામદેવ શ્રાવકને નિગ્રંથ પ્રવચનથી ડગાવી શકે, એનુ ચિત્ત ચચળ કરી શકે, યા પરિણામ પલટાવી શકે. ” દેવેન્દ્ર દેવરાજ શકની આ વાત પર મને વિશ્વાસ ન આવ્યે, હું તુરતજ અહીં આવ્યેા. અહે દેવાનુપ્રિય ! આવી ઋદ્ધિ તમે પ્રાપ્ત કરી, એ ઋદ્ધિ, હે દેવાનુપ્રિય ! મે જોઇ યાવત્ સામે આવી. તેથી દેવાનુપ્રિય ! હું ક્ષમાની પ્રાર્થના કરૂં છું, મને ક્ષમા કરા, દેવાનુપ્રિય ! તમે ક્ષમા કરવા યેાગ્ય છે. હવે ફરીથી હું કદી આવું કામ નહિ કરૂં આટલુ કહીને બેઉ હાથ જોડી તે પગે પડયે અને વારવાર એ માટે ખુમાવવા લાગ્યા. ખમાવીને—ક્ષમા કરાવીને, જે દિશામાંથી તે આવ્યા હતા તે દિશામાં ચાલ્યું ગયા. (૧૧૨).
97
ઉપાશક દશાંગ સુત્ર
૧૦૦
