________________
દેવો કેસરમિશ્રિતજલથી દીક્ષોત્સવ મુજ કરતા, લોચથી વહેતી રુધિરની ધારા જોઈ આનંદને વરતા. ધનતે...૧૦૮
ચૌદ જ વર્ષની નાનકડી ઉંમરની એ અજાણી કન્યાએ મને અતિશય આદરથી આ વિનંતિ કરી.
છે
આ
el
၁။
ર
અ
ਮ
રા
000000000000
અ
ણ
၁။
ર
આ
કોઈ સગપણ નહિ, પરિચય નહિ માત્ર મને મુમુક્ષુ જાણીને એણે વિનંતિ કરેલી. એના અત્યંત આગ્રહથી અમે એના ઘરે જ નવકારશી કરવા ગયા. અમારી થાળીમાં વઘારેલા મમરા-ચટણીવાળા ખાખરા - બદામ કેસરવાળું અ સુગંધીદાર દૂધ પીરસાયું.
અમે એ છોકરીને કહ્યું કે “તું પણ અમારી સાથે જ નાસ્તો કરતા બેસ.” એણે હા તો પાડી પણ એણે પોતાની અલગ થાળી લીધી, એમાં એણે કોરા-સાદા મમરા, કોરા લુખા ખાખરા અને સાદુ દૂધ લીધું.
અમને નવાઈ લાગી.
અ
ਮ
રા
એને પૃચ્છા કરી કે “તું કેમ આવું બધું સાદુ લુખું વાપરે છે ?'
ત્યારે એ ૧૪ વર્ષની નાનકડી છોકરીએ જે જવાબ આપ્યો, તે આજે ૧૮ વર્ષ પસાર થઈ ગયા હોવા છતાં હું ભૂલી શકતી નથી.
એણે કહ્યું કે “મારે સંયમ લઈ જલ્દી મોક્ષ મેળવવો છે, અણાહારી બનવું છે. એ માટે મારે આસક્તિ તોડવી છે. એટલે જેમાં રાગ ન પોષાય એવી સીધી-સાદી વસ્તુઓ ખાઉં છું...”
અહંકાર વિના, નમ્રતાથી, સાચા ભાવથી બોલાયેલા એ શબ્દો સાંભળી ખરેખર શરમાઈ ગઈ.
“મુમુક્ષુ હું કે એ ? મારો તો દીક્ષાદિન નક્કી થઈ ચૂક્યો છે, છતાં આહાર આ પ્રત્યેની આવી અનાસક્તિ મારી પાસે ક્યાં છે ? અણાહારીપદ માટેની તીવ્રતમ ઝંખના આ
ક્યાં છે ?
છે
અને આ બાલિકા !
દીક્ષા નક્કી થઈ નથી, ઉંમર સાવ નાની છે. માત્ર ૧૪ વર્ષ ! પણ ભાવો કેટલા
મોટા ! વૈરાગ્ય કેવો દૃઢ ! સમજણ કેટલી સૂક્ષ્મતમ !'·
એ પછી તો મારી દીક્ષા થઈ, આજે ૧૭ વર્ષ મારો દીક્ષાપર્યાય થયો, પણ જ્યારે જ્યારે જેસલમેરનો એ પ્રસંગ યાદ આવે છે, એ કન્યાની તેજસ્વી વૈરાગ્યસભર
મુખાકૃતિ યાદ આવે છે ત્યારે આંખો ભીની થયા વિના રહેતી નથી.
5 થ હૈં
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબી ૭ (૧૬૧) DI
ર
આ
મા
રા
T
અ
મ
၁။
ર
આ
ਮ
રા
