________________
ધાંધળથી પેાતાની છત મનાવાના વિધાવિજયજીના કુત્સીત પ્રયત્ન.
૨૧૭
Ο
રહેતી હૈાય ત્યાં શાસ્ત્રના પુરાવા પણ નથી માનવા, પ્રાચીન પ્રમાણીક શુદ્ધ પરંપરા પશુ નથી માનવી અને યુકતી કરી સતિકલ્પનાની તાપા ફેાડવી છે, તેમનુ દલીલેાનુ ભાલ કદી ખુટતુંજ નથી. જેમને કાઇ પણ .રીતે સાચાને ખાટુ જ ઠરાવવા મથવું છે, તેમના માટે યુકિતઓને ટાટા છેજ નહી. શાસ્ત્રાના પ્રમાણેજ જેમને વર્તવું છે અને ભવભ્રમતા જેમને ડર છે તેમને તેા શાસ્ત્રધાર ન હેાય, પ્રાચીન મહાન પુરૂષાએ માન્ય કરેલ ન હાય, તેવી વાતમાં આગળ વધાયજ નહીં, છતાં મેધડક કહેવું પડશે કે ધર્મવિજયજીએ જે વીચારા પ્રગટ કર્યાં છે કે દુષ્કાળપીડીત શ્રાવકાને દેવદ્રવ્યની એક કાડી પણ સીધે રસ્તે કામમાં આવી શકે તેમ નથી, માટે તે દેવદ્રવ્યની આવાને સાધારણ ખાતાની કલ્પના કરી શ્રાવકાને ખવરાવવામાં કાઇ શાસ્ત્રીય ખાધ નથી. આ વીચારે કાઇપણ ધર્મનું અને ખુદ્દીશાળીઓને હાંસીપાત્ર માલુમ પડયા સીવાય નહી રહે. પેાતાની અગવડાને પુરી કરવા એક વસ્તુ ખપે નહી તે તેને ખીજારૂપે કલ્પી ઉપયેગમાં લેવાના વીચારા ક્રાઇ પણ મનુષ્ય, જે સામાન્ય સમજ શક્તી ધરાવે છે તે પણ મુર્ખતા ભર્યોજ ગણી કહાડશે. ધર્મવિજયજી પોતાના આ વીચારાને એક પણ શાસ્ત્રીય પુરાવાથી જ્યારે સીદ્દ નથી કરી શક્યા અને સંધે તેમ કરવાની જરૂર નથી જોઇ ત્યારે તકરારા ખુટતા પેાતાના સામા પક્ષને જાહેરમાં કાલાહલ કરી ખાટા સ્વરૂપમાં ચીતરી. ઉતારી પાડવાના જે નીચ પ્રયત્ન આદર્યું છે તેજ બતાવી આપે છે કે દલીલાનું દેવાળું સાગરજી મહારાજનું નથી પણ ધર્મવિજયજીના પક્ષનુંજ છે,
ધર્મવિજયજી અને વિધાવિજયજીને આવી ખાટી ખેં'ચતાણમાં શું સ્વાર્થ રહેલા છે તે સમજાતું નથી, પણ તે શું કરે. વેાને જ્યારે અલીનિવેશીક મીથ્યાત્વના ઉદય થાય છે, ત્યારે એમજ થાય છે,સત્યને અસત્ય જાણે છે, અથવા તેા એક વખત ખાટું ખેલેલું ભુલ જણાતાં છતાં માનહાનીના ભયથી પાછું ખેંચાતું નથી અને પોતાના કક્કો ખરા કરવા કૃત્યા કૃત્યને વીવેક ચુકી શાસ્ત્રાથી એપરવા અને છે. જેટલા મતમતાંતરા નીકળે છે તે બધા આવીજ રીતે નીકળે છે. ત્રૈરાણીક મત સ્થાપનાર શું નહાતા જાણતા કે ત્રિભુવનમાં કોઈપણ તત્ત્વવેત્તાએ નાજીવ રાશી નથી બતાવી. તે મ્હાને શાસનની જયપતાકા ફરકાવી પણ તેવી ઉત્સુત્ર પ્રરૂપણાથી આત્માની શી દશા? મીથ્યાત્વ ઝેરના જોરે ગુરૂનું પણ ન માન્યું, મીથ્યાદુષ્કૃત્ય ન દીધું, શાસનમાં કાલી ટીલી વહારી લીધી અને ભવવીડંબના વધારી. ધન્ય છે. ગૌતમસ્વામીજીને કે જેઓ પોતાની ભુલ માલુમ પડતાં આનંદ શ્રાવક પાસે પણ મીચ્છામીદુક્કડમાગતાં ન શરમાયા. ત્રીજીવનના રાજાના વજીર એક શ્રાવક પાસે માફી માંગે તે શું એછી લઘુતા ? ઓછે. ભવ ભ્રમણના ડર ? કેટલી બધી આત્મીય ગુણાની ગવેષણા અને પરીણામની ની`ળતા ? ખરૂં છે કે તેઓ તેા તદ્ભવ મેાક્ષગામી હતા, તેથી તેમનામાં તેવા કદાગ્રહ હેાયજ શેના? અહી’ તેા ધર્મવિજયજીએ આયાદિકાએ બતાવેલ પ્રથામાં એટલી સંબધી પાઠ નીકળે તેા માફી માગું, તેવું જાહેર કરેલું પણ તે વાત તે હવામાં ઉડી ગઇ, શાસ્ત્રાના અર્થા મરડાયા, ખેાલી ઉછામણી જે અન્યઅન્ય ભાવવૃદ્ધીનું કારણ છે, પ્રથમ મેલનાર કરતાં ખીજો વધે તે પ્રથમને લેશમાત્ર દીલગીરી ન થતાં વધુ ખેલનારની તારીફ કરી અહેાભાગ્ય માને છે. આવું પ્રત્યક્ષ દેખાવા છતાં તે ખાલી ઉછામણીને લીલામ અને હરાજીનાં ઉપનામ અપાયાં. જે ખેલી ઉછામણીને કળીકાળ સર્વજ્ઞ શ્રીહેમાચાયૅપ્રભુએ કુમારપાળ જેવા શાસનપ્રેમી ભુપાળ પડખે
