________________
સંત-શિષ્યની જીવનસરિતા સ્વીકારી શકે અને જીવનપર્યત એને પાર પાડી શકે તેવા કઈ શિષ્યને તૈયાર કર્યા ન હતા. છેવટે જ્યારે પિતે સં. ૧૮૧ની સાલમાં થાનગઢમાં પિતાને રમે ચાતુર્માસ કર્યો અને કાઠિયાવાડ છોડીને દૂરના પ્રદેશમાં વિચારવાની ભાવના જાગી ત્યારે તેમણે આ વિશે વિચાર કર્યો.
આ વખતે તેમના વડીલ ગુરુબંધુઓ-સહપંથી સાધુઓ – મહારાજશ્રી સુંદરજી સ્વામી તથા મહારાજશ્રી રામચંદ્રજી સ્વામી વૃદ્ધ હેવાથી લાંબા વિહાર માટે વિચરી શકે તેમ ન હતા, એટલે તેઓ બને લીંબડીમાં રહ્યા અને મુનિશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજ પ્રત્યે જેમને ભકિત જાગી હતી એવા મુનિશ્રી હર્ષચંદ્રજી સ્વામી (કે જે તપસ્વી મહારાજશ્રી શામજી સ્વામીના શિષ્ય હતા) પિતાના ગુરુની આજ્ઞા મેળવીને મહારાજશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજની સેવામાં સાથે આવીને રહ્યા. આવી અનુકૂળતા થવાથી મહારાજશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજ અને મુનિશ્રી હર્ષચંદ્રજી ઠાણ ૨, કાઠિયાવાડની ધરતી છોડીને આગળ વિહાર કરવા લાગ્યા.
મુંબઈભણું પ્રથમ વિહાર મુનિશ્રી હર્ષચંદ્રજી મહારાજ મૂળ વતની લાકડીઆ-કચ્છવાગડના. ઊંચું કાઠું, ખડતલ હાડ ને ભેળું ભદ્રિક સેવાપ્રધાન હૃદય. મુનિશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજની બધી કાળજી તેઓ વિહારમાં રાખે. પિતે કષ્ટ વેઠી લે ને તે કળાવા પણ ન દે. તેમને ગળામાં કાકડાનું દર્દ હતું. પિતે તેની દરકાર ન રાખે, પરંતુ મુનિશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજને તેની જાણ થઈ કે તુત તેઓશ્રી તે માટેના ઉપચાર વિચારવા લાગ્યા. તે વખતે નડિયાદની મિશનરી હોસ્પિટલમાં
પરેશને સારાં થતાં હતાં એટલે વિહાર કરીને બને ઠાણ નડિયાદ પહોંચ્યા અને મુનિશ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજની લાગણીભર્યા આગ્રહથી મુનિશ્રી હર્ષચંદ્રજીએ કાકડાનું ઓપરેશન કરાવ્યું.
