________________
“સંત-શિષ્યની જીવનસરિતા
૯૫
રાજને ખૂબ સહન કરવું પડતું. મુંબઈ જેવા મોટા ક્ષેત્રમાં જવાનું થાય ત્યારે બે-ત્રણ ચાતુર્માસ તો સહેજે નીકળી જાય. એટલે ત્યાર પછીના સંવત ૧૨ના ચાતુર્માસ પણ મુંબઈમાં જ ચીંચપોક્લીમાં થયા.
દરમિયાન મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજીના વેગને શાંત પાડવા વ્યક્તિગતરૂપે અને સંઘ તરફથી ઘણું પ્રયાસો થયા, પરંતુ મુનિશ્રી પિતાના વિચારમાં મક્કમ રહ્યા અને મંથનમાં ડૂખ્યા. બહુ મંથનને અંતે તેમને પિતાને એમ લાગ્યું કે, “આ રીતે હું ગુરુદેવ પાસે નહિ રહી શકું. ત્યારે પછી શું કરવું?” પરિણામે ખૂબ વિચાર ર્યા પછી જુદા પડવા માટે તેમને એક ન ઉપાય સૂઝી આવ્યો અને તેની તેઓએ જાહેરાત કરી
એક વર્ષ માટે મારે સમૌન એકાંતવાસમાં રહેવું છે.”
સાથે રહીને સાધના કરવા માટે તેઓને સમજાવવામાં ગુરુદેવ તરફથી તેમ જ સ્નેહી-સ્વજન તરફથી કોઈ કચાશ રખાઈ નહતી, પરંતુ મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજીને એકાંતવાસનું જ રુચ્યું. આથી ત્યારપછીના તેમના ચાતુર્માસ એકલા જ, ગુજરાતમાં નર્મદાકિનારે રણાપુર ગામમાં, થયા. આ રીતે ગુરુ-શિષ્ય બને જુદા પડયા.....!
પૂજ્ય ગુરુદેવની મહાનુભાવતા આવા સુસંસ્કારી વિદ્વાન અને તૈયાર થયેલ શિષ્ય પિતાથી જુદા પડે એથી ગુરુમહારાજ શ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજને કેવાં ખેદ, ગ્લાનિ ને અંતર્વેદન થયાં હશે, એ તે તેમના પિતાના સિવાય અન્ય કેણ જાણી શકે ?...અને આમ છતાં ય, આવી પરિસ્થિતિમાં સામી વ્યક્તિનું ઘસાતું બોલવાનું કે તેને ઉતારી પાડવાનું વલણ જે બીજા ગુરુઓ રાખે તેવું કશું ન કરતાં ગુરુમહારાજ શ્રી નાનચંદ્રજી
