________________
૧૩૬
મધ્યમવર્ગી સમાજની વચ્ચે શરૂ થઈ અને મુંબઈના સંઘની અને વિશાળ ભક્તસમુદાયની તેમણે ભાવભીની વિદાય લીધી. પૂર્વવત્ અંતેવાસીઓ મુનિશ્રી ચુનીલાલજી મહારાજ અને ભાઈ અંબાલાલ પટેલ સાથે હતા. ડેબીનું સાધન વાપર્યા વિના તે છૂટકો ન હતો, કારણ પગના વાની વર્ષોની તકલીફ અનેક ઉપચારે છતાં મટી ન હતી. વિહાર કરતાં કરતાં જાણવા મળ્યું કે પ્રસિદ્ધ વજેશ્વરીનું ધામ વિહારના માર્ગમાં માત્ર બેત્રણ માઈલના ફેરમાં જ આવે છે. તેના વિશે ખૂબ સાંભળેલું એટલે હવાફેર માટે થોડા દિવસ ત્યાં રોકાવાનું મન થયું, શેષકાળ રોકાયા પણ ખરા, દરમિયાન અચાનક પૂ. મહારાજશ્રીની તબિયત લથડી. તાત્કાલિક ખબર મુંબઈ અપાયા. મલાડમાં વસતા અને પૂ. મહારાજશ્રી પ્રત્યે ખૂબ સદ્દભાવ ધરાવતા ભક્તહૃદયી હૈ. સૂચક ત્યાં આવી પહોંચ્યા. શરીર તપાસતાં હૃદય પર અસર જણાઈ અને સંપૂર્ણ આરામ તેમ જ ઉપચારની આવશ્યકતા ઊભી થઈ. બોરીવલીના સંઘને પણ આ વાતની જાણ થઈ એટલે તેઓ સૈ પણ વિનાવિલંબે આવી પહોંચ્યા. બધી પરિસ્થિતિ જોઈ તેમણે પૂ. મહારાજશ્રીને બોરીવલી પાછા પધારવાની અને સેવાને લાભ તેમને આપવાની વિનંતિ કરી. શારીરિક સ્થિતિ વિવશતાભરેલી હતી એટલે બેરીવલી પાછા આવ્યા. થડે સમય ઉપચાર ચાલ્યા અને મેગ્ય સારવારથી તબિયત સુધરી ગઈ. પછી તે મુંબઈનાં અન્ય પરાંઓમાં વિચરવાનું ને ઘાટકે પરમાં આંખને મેતિ ઉતરાવવાનું પણ બન્યું. વજેશ્વરીથી આ માંદગીના સમાચાર સારાયે સૈરાષ્ટ્રમાં પહોંચ્યા હતા એટલે પૂ. મહારાજશ્રીના આજ્ઞાનુવતિની સેવાભાવી મહાસતીશ્રી હેમકુંવરબાઈ આર્યાજીને જણાવ્યું કે આવા સમયે મારે સેવાનિમિત્તે પૂ. મહારાજશ્રી પાસે જવું જ જોઈએ. તેઓએ આજ્ઞા મગાવી. પૂ. મહારાજશ્રી બે જ ઠાણું હતા એટલે સેવાની અપેક્ષા, આવી શરીરસ્થિતિમાં હતી જ, તેથી મહા.શ્રી હેમકુંવરબાઈ તથા બા.બ્ર. પુષ્પાબાઈ તથા બા.બ્ર. હંસાકુમારીબાઈ ઠાણું ૩ લીંબડીથી સંમતિ મેળવી અમદાવાદથી ઉગ્રવિહાર કરી પૂ. મહારાજશ્રીને વજેશ્વરીમાં જ આવી મળ્યા હતા.
