________________
ગુરુ-શિષ્ય વચ્ચે વિચારભેદ અને ઉગ્રતાથી ઉપર્યુક્ત “ધર્મપ્રાણ ફેંકાશાહ”ની લેખમાળા શરૂ કરી, જેથી સામાજિક સ્તર પર વિસંવાદ ઉત્પન્ન થવા લાગે. જોકે આ લેખમાળા શરૂ કરતી વખતે શરૂઆતમાં સંતબાલજીએ પિતાના ગુરુદેવ શ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજની સંમતિ લીધેલી, પરંતુ પછીથી આગળ જ્યારે સૈદ્ધાનિક તત્વચર્ચા ચાલી ત્યારે મધ્યસ્થ બુદ્ધિ રાખનાર ગુરુદેવ શ્રી નાનચંદ્રજી મહારાજે સ્થાનકવાસી વિચારધારાને એકાન્ત આગ્રહ રાખનાર મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજીને, જાહેરમાં એ ચર્ચા આગળ ચલાવવા ના કહી. પરિણામે બંને વચ્ચે વિચારભેદ શરૂ થયે, જે પાછળથી વિચારઘર્ષણમાં પરિણમે.
ગુરુ-શિષ્ય વચ્ચેના વિચારને આ ભેદ પછી તો એટલે સુધી વધવા લાગે કે મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજી(સંતબાલજી) પૂજ્ય ગુરુદેવની સંમતિ લીધા વગર જ મૂર્તિ પૂજા વિરુદ્ધના પિતાના વિચારે ઉગ્ર ભાષામાં દૈનિક છાપાઓમાં આપવા લાગ્યા. પરિણામે મંદિરમાગી ભાઈઓ જેઓ પૂજ્ય નાનચંદ્રજી મહારાજની વ્યાખ્યાનધારાથી પિતાની આધ્યાત્મિક તરસ છિપાવતા હતા તેઓ ચિંતિત થવા લાગ્યા. એ ભાઈએ જ્યારે આ બાબતને ખુલાસો માગવા પૂજ્ય ગુરુદેવ પાસે આવતા ત્યારે જ પૂજ્ય મહારાજશ્રીને ખ્યાલ આવતો કે આ વાત આટલી હદ સુધી આગળ વધી છે! પછી તો પૂજ્ય ગુરુદેવને ખુલાસે કરે પડે કે મુનિશ્રીએ આ વસ્તુ મને જણાવી નથી. આવું બને એટલે મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજી(મુનિશ્રી સંતબાલજી)ની શિષ્ય તરીકેની પ્રતિષ્ઠાને ઝાંખપ લાગે એ સ્વાભાવિક છે. આમ છતાં પણ તેમણે તો પોતાની લેખમાળા દૈનિક પત્રમાં ચાલુ જ રાખી. પરિણામે આ વિચારભેદ ખૂબ ઉગ્ર પ્રકારને બન્યું અને પૂજ્ય ગુરુદેવની આજ્ઞા નીચે રહેવું તે મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજીને વિડંબણુ જેવું લાગ્યું.
પછી તે આ વિચાર-સંઘર્ષ જાહેર થવા લાગે! આખરે ઘાટકોપરના ચાતુર્માસ પૂરા તો થયા, પરંતુ એવી સ્થિતિમાં મુનિશ્રી સૌભાગ્યચંદ્રજી પિતાની સાથે રહેતાં, ગુરુદેવ શ્રી નાનચંદ્રજી મહા
