________________
( ११७ )
करी शकीए. भाग्य विना कदापी षण कोई वस्तु मळती नथी. आवां शीवजीनां वचन सांभळीने पार्वती बोल्यां के, ज्यारे तमाराथी आवा फक्त बे मनुप्यने सुखी करी शकाशे नहीं त्यारे तो तभारी उपासना कोण करशे. मने तो लागे छे के तमो एने सुखी करी शकशोज. पार्वतीना आवा बोल उपरथी जो के शिवजी जाणे अने समजे छ के भाग्य विना कांई पण मळतुं नथी तो पण स्त्रीने रीझववाने तथा तेनो बोल राखवान शिवजीए ते बने स्त्री-पुरुषनी आगळ रस्तामांकाननुं कुंडल नव्यु. कुंडल रस्तामा आवी पडवानी जरा वार आगमच आ बने स्त्री-पुरुष भाग्यहीन होवाथी तात्काळीक तमना मनमा एवो विचार उत्तन्न थयो के, आंधळा माणसो रस्तामां केवी रीते चालता हशे! जोईए तो खरां आम विचारी ते बने भाग्यहीन स्त्री-पुरुष आंधळा माणसोनी चालवानी गतीनो अनुभव करवा माटे आंखो मीची चालवा लाग्या. तेथी करीने शिवजीए नाखेलं कुंडल तेओ जोई शक्या नहीं. अने कुंडल ज्यानुं त्यांज पडघु रद्यु. थोडेक दुर गयां त्यारे तेओए आखो उघाडी पण त्यां तो कोई हतुंज नहीं, के मळे. शिवजी अने पार्वती आ बनाव जोई भाग्यविना काईपण कदी मळी शकतुं नथी एम निश्चय करी चालता थयां.
सार आ कथा उपरथी सार ए लेवानो छे के कोई पण सारो मनुष्य अगर देव आपवा धारे तोपण ते भाग्यविना मळतुंज नथी. माटे जे काई जे समये बनवान छे ते कोई मिथ्या करनार नथी. कर्म अजमावा उद्यम करवो. दोहरो- भाग्यहिनकुं नवि मिले, भली वस्तुको भोग;
द्राख ५क जब होत है, काग मुखक रोग.
