________________
શ્રી રંગ અવધૂત બધું શાંત. તારલિયાની વાતો, એની કેરફુદરડી, નર્મદાજીનાં શાંત જળનો સૌમ્ય અવાજ ને એવું એવું રાત્રિની શાંતિમાં ગંભીરતા અને પ્રસન્નતા પૂરે એવું આનંદદાયી વાતાવરણ હતું. અવધૂતજી આસન પર જ સહેજ આડા થઈ પડ્યા હતા. ઊંઘ તો હતી જ નહીં; અખંડ જાગૃતિને જ તેઓ વર્યા હતા.
આવા સમયે તદ્દન અજાણ્યા બે બંદૂકધારી માણસો એકાએક સીધા અવધૂતજીની પાસે જ આવીને બેઠા. વાર્તાલાપ ચાલ્યો:
એકઃ કેમ મહારાજ, એકલા જ અહીં રહો છો?
અવધૂતજીઃ એકલો તો કેમ કહેવાય? દહાડે કેટલાંય પંખીઓ અહીં કલ્લોલ કરે છે, પશુઓ પણ કેટલાંક આ ઝાડીમાં નિર્ભય રીતે ફર્યા કરે છે. સાપ, વીંછી વગેરે પણ ઓછાં તો નથી જ. ઉંદરડા, કાગડા એ બધાંને તો ગણ્યાં છે જ કોણે? અહીં કોણે વસ્તીપત્રક કર્યું હોય કે જેથી ચોક્કસ સંખ્યાની ખબર પડે !
બીજે પણ અહીં કોઈ માણસ આવે છે કે નહીં? અવધૂતજીઃ દિવસના કોઈ કોઈ આવે. એક રાતના કોઈ નહીં જ આવતું હોય, કેમ ?
અવધૂતજીઃ તમારા જેવા ભક્તો હોય તે રાત્રે દર્શન દે; કારણ કે દિવસના તો ફુરસદ હોય નહીં!
બીજોઃ આ કમાડ ખોલો તો મહારાજ ! અંદર ઠાકોરજીનાં દર્શન કરવાં છે.
અવધૂતજીઃ અવધૂતના કમાડને કદી તાળું હોતું જ નથી. જાતે જ ખોલો અને અંદર જાઓ. પણ અંદર ઠાકોરજી-બાકોરજી કંઈ ન મળે. એ તો ત્યાં પેલા મહાદેવના દહેરામાં. હાં, અંદર ચૌદ બ્રહ્માંડની દોલત લૂંટી લૂંટીને અવધૂત ભેગી કરી છે તે તિજોરી
