________________
૨૪
શ્રી રંગ અવધૂત આખી પરિક્રમામાં અનેક અનુભવો થયા. એક વખત ત્રણ રીંછ નદીની ખીણમાંથી ધસમસતા ધસમસતા ઉપર ચાલવાની કેડી તરફના રસ્તે ધસી રહ્યાં હતાં અને અવધૂતજીની પાછળ ચાલનાર સાથીની નજરે પડ્યાં. અવધૂતજી તો એમની ધૂનમાં ને ધૂનમાં પ્રભુનામસ્મરણ કરતા ચાલ્યા જતા હતા. પાછળથી બૂમ આવી કે મહારાજ ભાલ (રીંછ) ! અવધૂતજી સ્વસ્થ થયા. સાવધાનીથી સર્વને કહ્યું કે, સૌ પોતપોતાની જગા પર સ્થિર ઊભા થઈ જાઓ. અને પોતે ‘ગુરુદેવદત્ત'ની દિવ્ય ઘોષણા કરી હાથમાંની લાકડી ઠોકી ઊભા રહ્યા અને આંખનું એક પણ મટકું માર્યા વિના રીંછ તરફ જોયા કર્યું. નજર મળતાં જ રીંછ ગેલમાં આવી ગયાં હોય તેમ પાછાં વળી નીચે દોડી ગયાં !
એક વખત ખૂબ થાકી ગયા હતા. નર્મદા પર સ્નાન માટે પણ માંડ માંડ ગયા. સ્નાન પછી સ્કૂર્તિ આવી અને ચાલવા માંડ્યું તો ભૂખ લાગી. ત્યાં તો એમની નજરે તાજી ભાખરી અને ભાખરી ઉપર માખણ પડ્યાં. આ અહીં કોણે આપ્યું હોય ! કેમ ખવાય? વિચારી આગળ વધ્યા. ભૂખ તો કકડીને લાગી હતી પણ એમ ગમે તેમ કેમ ખવાય ? આગળ જતાં જોયું તો ફરી પાછી તાજી ભાખરી જોઈ ! માખણ ન હતું. અને તરત જ ખ્યાલ આવ્યો કે મા નર્મદા માખણ અને ભાખરી ખવડાવવા આવેલી પણ આગળ ચાલવાની મતિ કરી તો માખણ જતું રહ્યું. હવે ભાખરી ખાઈ લેવી જ રહી, નહીં તો એ પણ જશે, કારણ આ જંગલમાં તાજી ભાખરી નહીં તો આ રીતે કોણ મૂકે? અવધૂતજીએ રેવામાનો એ પ્રસાદ અંગીકાર કર્યો. આવા અનેક અનુભવોનું ભાથું લઈ નિર્ધારિત સંકલ્પ અનુસાર
