________________
જીવન ઝરમર
૨૧
ફરી શ્રીમદ્ભુ સં. ૧૯૫૭માં અમદાવાદ આગાખાનને બંગલે પોતાનાં માતુશ્રી તથા પત્ની સહિત પધાર્યા ત્યારે મુનિઓ ચોમાસુ પૂરું કરી અમદાવાદ આવ્યા હતા. ‘જ્ઞાનાર્ણવ' અને ‘સ્વામી કાર્તિકેયાનુપ્રેક્ષા’ નામે બે મોટા દિગંબરી ગ્રંથો હાથના લખેલા શ્રીમદ્ પાસે હતા. તે શ્રી લલ્લુજી સ્વામી અને શ્રી દેવકરણજીને માતુશ્રી દેવમાતા અને શ્રી ઝબકબાના હાથે વહોરાવ્યા હતા. તે વખતે સાથેના બીજા મુનિઓએ વિહારમાં પુસ્તકો ઊંચકવામાં પ્રમાદવૃત્તિ સેવેલી અને વૃત્તિ સંકોચેલી તે દોષો પોતે જાણી લઈને દૂર કરવાના ઉદ્દેશથી શ્રીમદ્દ બોલ્યા: ‘‘મુનિઓ, આ જીવે સ્ત્રી, પુત્રાદિના ભાર વહ્યા છે, પણ સત્પુરુષોની કે ધર્માત્માની સેવાભક્તિ પ્રમાદરહિત ઉઠાવી નથી.''
તેમણે આખા જીવનમાં પરમાર્થવૃત્તિ પ્રધાનપણે રાખેલી. હવાફેર માટે દરિયાકિનારે મુંબઈમાં માટુંગા, શિવ અને નવસારી તરફ તિથલ વગેરે સ્થળોએ રહેવું થયું હતું. વઢવાણ કૅમ્પમાં લીંબડીના ઉતારામાં થોડો વખત રહેવાનું બન્યું હતું. ત્યાં વઢવાણમાં છેલ્લા પદ્માસન અને કાઉસગ્ગ મુદ્રાના બન્ને ફોટા ભાઈ સુખલાલની માગણીથી પડાવ્યા હતા. પછીથી રાજકોટ રહેવાનું રાખ્યું હતું.
રાજકોટમાં ઘણાખરા મુમુક્ષુઓ આવતા હતા. પણ શરીર ઘણું અશક્ત થઈ ગયેલું હોવાને કારણે દાક્તરોએ શ્રીમને વાતચીત પણ વિશેષ ન કરાવવાની ખાસ તકેદારી રાખી હતી.
પત્રો લખાવવા પડે તો એકબે લીટીના જ તેઓ લખાવતા. રાજકોટમાં લખેલા છેલ્લા પત્રો અહીં આપ્યા છેઃ
૧. સં. ૧૯૫૭, ફાગણ વદ ૧૩, સોમ. ૐ શરીર સંબંધમાં
