________________
શ્રી પુનિત મહારાજ પિતાનો પરલોકવાસ
ભાઈશંકરભાઈ પ્રેમાળ સ્વભાવના હતા. પારકાને પોતાના કરી લેવાની તેમનામાં કળા હતી. કુતિયાણાના એક મેમણ સાથે તેમને મિત્રાચારી થઈ હતી. આ મેમણના એક સંબંધીની કોલંબોમાં મોટી દુકાન હતી. ભાઈશંકરને ત્યાં નોકરી અપાવવા મેમણે જણાવ્યું. લલિતાબહેને પરદેશ જવા ઈચ્છતા પતિને સંમતિ આપી. ભાઈશંકર કોલંબો પહોંચી ગયા. નોકરી મળી, પરંતુ ત્યાંનાં હવાપાણી માફક ન આવ્યાં. તબિયત બગડી ગઈ. સારા પગારની નોકરી છોડીને પાછા ફરવું પડ્યું. માતા અને પત્નીએ સેવા સારી કરી, પુષ્કળ પૈસા ખર્ચા, પરંતુ તબિયતમાં ફેર પડ્યો નહીં. પુત્ર ભાઈશંકરે પાર્વતીમાને પોતાનો અંતકાળ નજીક હોવાનું જણાવ્યું. પિતાએ બાલપુત્ર બાલકૃષ્ણને પોતાની પાસે બોલાવ્યો. પુત્રને સ્નેહાળ હાથ ફેરવતાં કહ્યું, “તારી માતાનો તું એકમાત્ર આધાર છે. તારી માની સેવા કરજે અને તેની આશિષ લેજે.' પિતાનાં અંતિમ વાક્યો સાંભળી બાલકૃષ્ણની આંખમાં આંસુ આવ્યાં. એક ખૂણામાં ઊભેલાં લલિતાબહેન આ અસહ્ય દુઃખ જોઈને રડી પડ્યાં. પાર્વતીમાએ પુત્રવધૂને કહ્યું, “વહુબેટા, તું રડીશ તો છેલ્લી વિદાય લેતા આત્માનો અંતકાળ બગડશે. આ સમયે તો પ્રભુનું નામ લેવાનું હોય.' લલિતાબહેન
શ્રીકૃષ્ણ શરણં મમ' બોલવા માંડ્યાં. પાર્વતીમાએ સૂર પુરાવવા માંડ્યો. પોતાની સામેના શ્રીકૃષ્ણના ફોટાને વંદન કરતાં કરતાં ભાઈશંકર પણ ધૂન ઝીલતા હતા. બાલકૃષ્ણ પણ પિતાની સાથે ધૂન બોલવા માંડ્યો. યુવાન વયે ભાઈશંકર માતા, પત્ની અને પુત્રને રામભરોસે છોડીને પરલોક ગયા.
